Ook Izzie telt voortaan voor twee

Mijn kleinkindkunstjes tot op heden
die bonte stoet superlatieven
stoutmoedig schaamteloos beleden
doen verlangen naar alternatieven

Maar Izzie ofwel Isabel Bettie
heeft daar heus geen boodschap aan
Die wil slingers, feest, confetti
en opa Hein dient klaar te staan

Want verdomd, op deze leeftijd
ben ik mijn kleinkinds lieveling
Dan heerst er kennelijk geen tweestrijd
Concurrentie? Onder geen beding

Hoezeer ik dit ook relativeer
en het ook niet mijn levensdoel is
vervult het mij met trotsgevoelens
beschouw ik het als een grote eer

Ze telt eigenlijk allang voor twee
die uitgesproken mooie Izzie
Want brengt schier alles met zich mee
Haar ogen maken opa dizzy

Ze speelt en stoeit met zusje Liva
Hebben samen dikke pret
In de concurrentieslag om diva
legt ze ’t nog af, zij het maar net

Izzie praat en telt voor twee
samengevat dus om te vieren
Ik weet, het klinkt als een cliché
maar wat zal ze me nog vaak plezieren!

Het kan uiteraard geen toeval zijn
dat ik de dag na mijn verjaardag
– voor mij geen onverdeeld festijn –
voor hetzelfde feestje wel naar haar mag

Izzie lief, je bent een wonder
en opa’s kleinkindbenjamin
Je bent uniek, speciaal, bijzonder
Jij geeft mijn leven kleur en zin

Drie lentes Minne Mathilda

Drie dat is een kerngetal
Je telt soms tot, maar ook voor drie
Three’s a crowd, ja heus, zó snel al
Een top drie brengt hiërarchie

Drie is ook een kernleeftijd
De overstap van klein naar groot
Van flapuit naar toch al wat beleefdheid
Van afstand nemen van de schoot

Dan is Minne ook nog eens het derde
lieve kindje in de rij
Dus brengt ze al hetgeen te berde
wat Manus deed en Lin al zei

Ze trekt zich letterlijk aan hen op
Inhaleert met volle teugen
Een praktisch leerproces non-stop
Want onbegrensd is haar geheugen

Edoch, ze is geen optelsom
van haar broertje en haar zusje
Minne is niet hun eigendom
Welnee, ze klaart haar eigen klusje

En gaat veelal haar eigen weg
Laat zich aan weinig iets gelegen
Waar opa Hein kent weg noch steg
weet Minne zich overal te bewegen

Ze is nog vrij en onbevreesd
zoals een kind van drie moet wezen
Onbevangen, onbedeesd
Laat haar daar nooit echt van genezen

Hiep hiep hoera, Minne Mathilda!
Ook jij telt nu dan echt voor drie
In ’t kleinkindgilde van je opa
Een gilde dus, zonder hiërarchie

Manus op 6

Het ‘noodlot’ van een kleinkinddichter
is dat hij altijd klaar moet staan
Maakt hij het zwaar of toch iets lichter?
Iets met een lach of met een traan?

Een dichtopa heeft geen verzuimdag
ondanks de koorts die piekte net
Hij kan niet in de ziektewet
Slechte luim? Hup, aan de slag!

Want mooie Manus die is jarig
Rooie Manus wordt al zes
Groot is ’n tikkie te voorbarig
Hij is wel heel goed bij de les

Qua postuur wat klein, maar fijn
doch zijn daden benne groot
Een levendig, fantasierijk brein
Hij speelt, waar nodig, op zijn poot

Het is gewoon ’n héérlijk jong
’n onvervalste hartenbreker
Misschien niet echt hart op de tong
Wellicht niet altijd even zeker

Maar dát maakt ‘m nou net bijzonder
Die mix van schroom en spontaniteit
Een lieve kleine rooie donder
die tintelt van nieuwsgierigheid

Manus hangt heel graag de beest uit
Hij heeft me toch een partij dieren!
Niet om Marianne Thieme mee te klieren
maar weet graag waaruit alles voortspruit

Het liefst heeft Manus ze extreem
Graag nóg reptieler of fossieler
Griezelig eng is geen probleem
Hij is een echte dinodealer

Maar tot opa’s grote vreugde
houdt Manus Abel ook van sport
Niet dat-ie zonder dat niet deugde
Nee, omdat je daar een vent van wordt

Dat klinkt niet echt genderneutraal
maar op de judomat is dat geen issue
Jongens, meisjes of duaal
Klassikaal, individu

Manus staat letterlijk zijn mannetje
en werpt zich op als júdoka
Houdt de greep op nog ’n dannetje
Tot groot plezier van verafopa

Het mooiste bewaar ik tot het laatst
Hij zet zijn voet ook aan de bal
Hij dribbelt, schiet, kapt uit en kaatst
Voetbalschoentjes in de hal

Maar Manuslief, wat je ook doet
Bewaak dat het je ook pleziert
Wat je doet is altijd goed
Zolang je je zusjes maar niet kliert 😉

Opa blijft je grootste fan
Je grootste steun en toeverlaat
Zolang ik in je leven ben
sta ik, opa Hein, voor je paraat

Lin, geef acht!

Ja heus, mijn kleinkindkoningin
tikt aan haar achtste levensjaar
Of ik dat fijn vind, tegenzin?
Het feit dat ligt nu eenmaal daar

Maar Lin die gaat wel razendsnel
Alsof ze jaren overslaat
Het lijkt wel een gezelschapsspel
Waarin je aldoor achterstaat

Dat zegt natuurlijk ook heel veel
over mijzelf als verafopa
Hoe matig ik dit spelletje speel
en welke kant ik zelf opga

Maar lieve Lin, trek je niets aan
van dit grootvaderlijk gejammer
In jouw gestaag groeiend bestaan
als geboren Amsterdammer

Ze leerde lopen, praten, lezen
Schreef zelfs al haar eigen boek
Werd op de judomat geprezen
Zwom, zij het met een zucht en vloek

Ja, voordat Lin was afgezwommen
ging er heel wat water door de zee
Maar eenmaal het zwembad uitgeklommen
telde haar diploma dan ook voor twee

Want in de sterren stond geschreven
Dat Lin een tweede naam begeerde
Want voornamelijk alleen gebleven
waar men Manus en Minne hier wel mee eerde

Dus stond er op Lins zwemdiploma
– gekregen van haar instructeurs
en tot grote trots van verafopa –
Diploma van… Lin Heintje Meurs!

Nog steeds mijn kleine lieveLin
maar oh, wat oogt ze al volwassen!
Heb vaak dan ook de bespiegeling
van een langeLin met grote passen

Die, nu al, o zo wijze blik
Die je ook eigenwijs kunt noemen
Hét voorbeeld van een slimmerik
Iets wat ze ook niet kan verbloemen

Gaat ze zich prepuberaal gedragen
dan zal ik daar geen acht op slaan
In niets kan zij mij overvragen
Zal zolang ik leef achter haar staan

Dus lieveLin, heel erg van harte
en weet hoe hoog dat ik jou acht
Behoud en koester dat aparte
mooie en lieve als je lacht

#MeToo

Het is alweer geruime tijd geleden dat ik niet-kleinkindgerelateerd mijn innerlijke zielenroerselen aan dit blogske heb toevertrouwd. Niet dat ik alleen maar in de ban was – en nog steeds ben – van dat heerlijke kleine spul en van het edele voetbalspel, maar het kwam er gewoon niet van. Ook al hebben mijn vingers vaak genoeg gejeukt. Een heel enkele keer bezondigde ik mij aan een ingezonden stukje voor de krant, maar verder reageerde ik mij voornamelijk af op mijn dierbaren of op de sociale media.

Er is nu echter iets gaande dat mij er als het ware toe dwingt om uitvoeriger en (hopelijk) meer doorwrocht te reageren. Verwacht van mij geen bekentenissen en boetedoening in de heftige #MeToo-campagne. Ook al zou ik me als zodanig niet al te netjes hebben gedragen dan wel onheus bejegend zijn, dan is dit, of welk publiek platform dan ook, wel de allerlaatste plek waarop ik dat zou openbaren. Dat betekent overigens niet dat ik vind dat dit standpunt door iedereen zou moeten worden ingenomen. En ook niet dat je te allen tijde zou moeten vermijden om hetgeen jou ongewenst is aangedaan in de publiciteit te brengen. En dat dus het politiebureau c.q. de rechtbank de enige en juiste plek is om dit te vertellen en dus aangifte te doen. Uiteraard verdient dat verreweg de voorkeur en de prioriteit, maar ik kan me wel degelijk voorstellen dat je in je machteloosheid en complexe bewijsbaarheid je toevlucht elders, bijvoorbeeld in de pers, zoekt.

Daar zijn dan wat mij betreft wel een aantal voorwaarden aan verbonden. Ten eerste mag, zeker van iemand die de volwassen leeftijd heeft bereikt, worden verwacht dat je zeker van je zaak bent en dat het ook serieus misbruik, aanranding of nog erger is geweest. Dat je bij dubieuze, maar niet per se strafbare handelingen wel duidelijk hebt aangegeven dat je het ongewenst vond. Dat je er dus zelf ook geen dubbele agenda op nahield. En dat de ‘dader’ iemand is op een positie waardoor het het risico van meer slachtoffers en van recidive aanzienlijk is. Ben je overtuigd van dit alles en loop je bij de wettelijke instanties tegen een muur op van onbegrip of handelingsverlegenheid, dan is het wat mij betreft legitiem om de openbaarheid te zoeken. Waarbij je je er dan wel heel erg van bewust moet zijn welk medium je kiest en dat de zaak in de openbaarheid een geheel eigen dynamiek krijgt, die mogelijk een rechtmatige en rechtvaardige gang van zaken zal belemmeren. Zowel voor het ‘slachtoffer’ als de ‘dader’. En niet te vergeten omdat de media hun eigen commerciële motieven (lees kijkers, lezers, abonnementen) hebben.

Op het gevaar af van te worden beschuldigd van victim blaming én, toegegeven, met enige huiver voor het feit dat het daadwerkelijke slachtoffers zal afschrikken zich te uiten, moet me toch van het hart dat ik een aantal essentiële elementen in de hele discussie mis. Of dat daar in elk geval te weinig nadruk op wordt gelegd. Hoezeer het ook evident is dat er in vele gevallen sprake is van een grote afhankelijkheidsrelatie en machtspositie, is het tegelijkertijd ook evident dat die situaties vaak in stand worden gehouden. En daarvoor zijn de afhankelijken mijns inziens eveneens verantwoordelijk. Naast degenen die niet specifiek in een van beide posities zitten, maar wel degelijk op de hoogte (kunnen) zijn van de onevenredige machtsongelijkheid. Lankmoedigheid, laisser faire, gebrek aan saamhorigheid, angst, egocentriciteit, carrièrebreuk: het kennelijke onvermogen om een machtsblok te vormen tegenover een alom bekend zijnde machtsongelijkheid heeft vele vaders. In bijna alle gevallen die de laatste tijd uitgebreid in de media zijn gekomen – van Weinstein tot Spacey, van Louis C.K. tot Sepp Blatter, van Gosschalk tot zelfs Gijs van Dam (volgens Jelle Brandt Corstius tenminste) – gingen al langer geruchten, of was zelfs wijd en zijd bekend, dat ze zich misdroegen of in elk geval de grenzen van het betamelijke opzochten.

Dat deze mensen – mits ze hebben bekend of inderdaad schuldig blijken – langere tijd ongestraft hun gang konden gaan, is natuurlijk in eerste instantie en ook in hoofdzaak henzelf te verwijten. Dat echter velen, waaronder volgens mij ook menig zichzelf als slachtoffer opwerpend persoon, om voor hen moverende redenen mede deze situatie hebben gecreëerd en in stand gehouden, is tot dusver onderbelicht gebleven in deze discussie. Het kan niet anders dan dat vele niet direct betrokkenen, die echter wel op de hoogte waren van wat er speelde, kilo’s boter op hun hoofd hebben. Hen valt zeker te verwijten dat ze (potentiële) slachtoffers in de kou hebben laten staan en verzuimd hebben om hun invloed aan te wenden teneinde de ‘misbruiker’ ter verantwoording te roepen en daardoor mogelijk verder misbruik te voorkomen. Tevens zijn zij medeverantwoordelijk voor een kennelijk ontstane situatie waarin er onverantwoord sprake was van afhankelijkheid en machtsongelijkheid. Het is de hardnekkige, klassieke situatie van een zwijgende, niet direct betrokken, maar wel ingevoerde meerderheid die misstanden op hun beloop laat uit pure onverschilligheid of misplaatste neutraliteit.

Ja, ook uit eigen ervaring weet ik dat het op één lijn krijgen van meerdere personen om tegen wat dan ook in het geweer te komen een vaak frustrerende, want heilloze weg is. Velen zijn het er in de koffiekamer en in de wandelgangen wel over eens dat het er iets aan gedaan moet worden, maar als het er echt op aankomt, heeft eenieder zijn/haar eigen agenda, belang, persoonlijke afweging en alibi om zich er toch maar niet mee te bemoeien. We leven in een democratie en zijn er als de kippen bij om totalitaire regimes af te keuren, maar nemen het kennelijk op de koop toe wanneer een dergelijk monopolie of zelfs dictatoriale alleenheerschappij zich binnen onze eigen werkkring voordoet.

Maar het mag ook niet onvermeld blijven dat er ambitieuze, aankomende carrièrejagers zijn die heel ver wensen te gaan om hun doel te bereiken. En dat kan zowel in de actieve als passieve (dus toelaten en verzwijgen) sfeer liggen. Ook dat mag – en dit kan ik niet vaak genoeg benadrukken – voor degene die hierover wikt en weegt absoluut geen excuus zijn om hiervan misbruik te maken. Het werpt echter wel een ander licht op het slachtofferschap. Het geeft eens te meer de complexiteit aan van de #MeToo-discussie in het algemeen en van (vermeend) seksueel misbruik in het bijzonder.

Dat nu alle vormen – van onwelgevallige tot aan ronduit verwerpelijke en strafbare handelingen – op één hoop worden gegooid is een onmiskenbaar en onvermijdbaar, maar ook betreurens- en afkeurenswaardig uitvloeisel van onze mediamaatschappij. Dat daarbij ‘daders’ zonder enig(e) bewijs en vorm van proces aan de schandpaal worden genageld, is een uiterst kwalijke zaak, die ook geen recht doet aan de werkelijke slachtoffers. Het zwaard van #MeToo komt meedogenloos en onomkeerbaar neer op al degenen die nu publiekelijk worden aangeklaagd zonder aanzien des persoons en ernst van delict. Anders gezegd: het zijn niet de aard en zwaarte van het ‘misbruik’ die het vonnis bepalen, maar de massaliteit en de kracht van de publiciteitscampagne.

Het spreekt vanzelf dat we ontkennende ‘daders’ niet onvoorwaardelijk moeten geloven, maar dat geldt evenzeer voor ‘slachtoffers’, zeker waar het zaken van langer geleden betreft. Niets is zo bedrieglijk en selectief als het geheugen.

Wil men, kortom, de #MeToo-discussie serieus nemen, dan dienen zowel de ‘daders’ als de ‘slachtoffers’ serieus te worden genomen. Dan moeten beide direct betrokken partijen toerekeningsvatbaar worden verklaard, dus verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor hun doen en laten. Schuldig bevonden daders dienen te worden veroordeeld, waarbij ook zoveel als mogelijk moet worden voorkomen dat ze nog meer slachtoffers maken. Het serieus nemen van ‘slachtoffers’ mag zich mijns inziens niet beperken tot het klakkeloos geloven, maar zou zich verder uit moeten strekken tot het analyseren van hun doen en vooral laten. Dat houdt in zonder verwijt en schuldvraag proberen te achterhalen wat de beweegredenen waren om het toe te laten of om ondanks dwang of geweld geen aangifte te doen; om er pas later mee voor de dag te komen en waarom juist dan, enzovoorts.

Pas als beginnende carrièremakers zich ervan bewust zijn dat ze zich wel degelijk te weer kunnen stellen, dat hun integriteit belangrijker is dan hun carrière, sterker nog: dat juist hun integriteit hen verder helpt in hun leven en hun loopbaan, dan pas zal hun afhankelijkheidspositie verbeteren en zullen er veel minder ‘daders’ en dus ‘slachtoffers’ zijn. Maar dat kan alleen worden bereikt met behulp van de derde, niet direct betrokken, maar wel degelijk medeverantwoordelijke partij: de collega’s, de omstanders, de toekijkers. Zolang die blijven volharden in hun passiviteit en zich slechts beperken tot medeleven en morele, vaak selectieve, verontwaardiging achteraf, zullen (potentiële) slachtoffers machteloosheid blijven ervaren en zal de #MeToo-campagne, naast het wel degelijk aanwijsbaar nuttige effect, het bijkomende imago van een opportunistische heksenjacht niet van zich af kunnen schudden. Waarvan akte.

Ps. Waar ik ‘daders’ en ‘slachtoffers’ of  verder iets tussen aanhalingstekens zet, is dit omdat ik vind dat er zonder bewijs of bekentenis niet van daders en slachtoffers ‘gesproken’ mag worden.

Izzie’s eerste levensjaar

Mijn jongste kleinkind is ze, zéker wel!
en heus, het is een echte meid
Toch heet ze Izzie, van Isabel
Een soort genderneutraliteit

Opa is helemaal weg, dat is-ie
van Izzie’s ogen, Izzie’s blik
Het is, haast letterlijk, supervisie
Eén grote kinderkijkerskick

Ogen die zoeken, dan weer stralen
Die staren in verwondering
Die ontwaren, dan weer dwalen
Alsof ze ’t niet eens zijn onderling

Soms staat de schrik ook in haar ogen
want alles is nog vreemd en nieuw
Of hebben haar ogen haar bedrogen
als in a room without a view

Natuurlijk staan er soms de tranen
duidelijk zichtbaar in haar ogen
Maar dat zijn geen oceanen
Ze weet haar traantjes snel te drogen

En dan breekt door die gulle lach
Die glans, die verleidelijke blikken
Een blik die ik nooit eerder zag
Die je onontkoombaar weet te strikken

Edoch, de eerlijkheid gebiedt
om hier ruiterlijk te zeggen
dat je die blik wel degelijk terugziet
bij moederlief, niet te weerleggen

Maar Izzie lief, het is geen straf
om op je mamma Suus te lijken
Wat heet! Van prachtige komaf
Pront en praal om mee te prijken

Heel erg van harte, lieve Izzie
En weet dat ik van je geniet
You make me dizzy miss Izzie
met al dat moois in het verschiet.

Minne plus twee

Als Minne lief het zou beseffen
dat ik haar niet had toegedicht
dan zou voorwaar haar toorn mij treffen
voor ’t kwaad dat ik heb aangericht

Want ja, het was mij echt ontschoten
– niet dat ze pas jarig was –
maar wel het pact dat ik had gesloten
om te lopen in verjaardag-pas

We hadden het samen al gevierd
met het hele gezin in Zoutelande
De beruchte trap was zelfs versierd
Die traditie zal niet gauw verzanden

Maar wat een meid, Minne Mathilda!
Klein maar dapper, ten voeten uit
Als ik bij alle kleinkids stilsta
dan springt ook Minne’s snoet eruit

Qua guitigheid en pure wilskracht
Qua pit en vastberadenheid
Ze is onweerstaanbaar als ze lacht
Een leertempo als van een klimgeit

Ze steekt veel op van Lin en Manus
die haar letterlijk op handen dragen
En Minne laat hen maar begaan dus
omdat ze haar ontwikkeling schragen

Want ze mag dan Minne heten
ze is voor zeker niet de minste
Ze laat het niet vanbinnen vreten
en is misschien straks wel de slimste

In elk geval telt ze voor twee
Wellicht zowat de mooiste leeftijd
Je telt als kind al volop mee
met lak aan codes en correctheid

Bewegend op ontdekkingsreis
ter lering, vermaak en ter verstrooiing
De taal als middel tot ontplooiing
Met schieten heb je altijd prijs

Lieve Minne, je bent geweldig
Uniek in opa’s kleinkidsschaar
Want elk superlatief is geldig
in woord, karakter en gebaar