Qatar staat al geruime tijd, al dan niet tot eigen genoegen, in de belangstelling. Reeds vanaf de bekendmaking dat het oliestaatje het WK 2022 mag gaan organiseren, worden vraagtekens gezet bij de legitimiteit daarvan. Om praktische redenen, zoals klimaat en accommodaties; vanwege de afwezigheid van ook maar een greintje voetbalcultuur en -historie; én, niet in het minst, om principiële redenen, zoals het politieke klimaat en de dubieuze wijze waarop de mensenrechten er (niet) worden toegepast.
Naargelang er steeds meer bekend wordt over de werkwijze die is gehanteerd bij het bouwen van de stadions, is het protest aangezwollen. Er is sprake van uitbuiting van de werknemers, er zijn zelfs vele dodelijke slachtoffers gevallen. Zonder schroom durf ik hier te stellen dat er wereldwijd talloze mensen zijn, ook onder fervente voetballiefhebbers, die vinden dat dit WK in Qatar geen doorgang moet vinden. Ook durf ik zonder aarzeling te stellen dat er wereldwijd vele (sport)journalisten zijn die uiterst kritisch tegenover dit WK staan.
In Nederland hebben journalisten/columnisten als Frank Heinen (onder meer HP/De Tijd), Paul Onkenhout en Willem Vissers (de Volkskrant) en Sjoerd Mossou (AD) zich openlijk ertegen uitgesproken. Waarbij aangetekend dat Mossou zich uitspreekt tegen de Qatar-reizen van topclubs tijdens de winterstop.
Dat valt te prijzen, maar hoe invloedrijk, principieel en consistent is dit? Gaan ze ook zo ver door het demonstratief te boycotten? Heb ik gemakkelijk spreken als ik hen daarop aanspreek? Want het is toch hun werk en broodwinning? Ik kan dan wel stellen dat ikzelf, mocht het onverhoopt doorgaan, dit WK zoveel als mogelijk zal negeren en er niet naar zal kijken, maar ja.. Misschien denken jullie: nou, dat is lekker gratuit.
Zeker, het staat in geen enkele verhouding tot welk offer journalisten en anderen die uit hoofde van hun beroep daar worden verwacht, zullen moeten brengen. Toch, intimi weten dat het voor mij als zijnde hartstochtelijk voetballiefhebber en zeker geen Against Modern Football-fanaat, wel degelijk een enorme aderlating en opoffering zal zijn.
Als in mijn kielzog wereldwijd en massaal de tv-registraties worden genegeerd, betekent dat een forse derving van inkomsten voor de tv-stations en andere bedrijven die het evenement, de bonden en de spelers sponsoren.
Maar mogen we van journalisten verwachten dat ze deze ongewenste situatie zonder aanzien des persoons veroordelen? Laat staan dat we eisen dat ze uit protest thuisblijven? Met het risico een ongetwijfeld lucratief verblijf aldaar te moeten ontberen, zelfs hun baan te verliezen? Het gaat natuurlijk te ver om van bijvoorbeeld Menno Pot te vragen dat-ie zijn seizoenkaart van Ajax inlevert, als zijn club inderdaad gaat overwinteren in Qatar. Het supporterschap reikt verder dan incidentele misstappen van je club, hoe ernstig de misstap ook is. Ook al omdat het passanten zijn die deze dubieuze beslissingen nemen. Maar kun je wel volstaan met je ertegen uit te spreken en het daarbij dan te laten?
Sjoerd Mossou vindt dat het niet aan individuen, maar aan instanties en organen (clubs, bonden, overheden e.d.) is om er iets aan te doen. Dit als reactie op Twitter naar aanleiding van de discussie over het verblijf van Ajax in Qatar tijdens de winterstop. Waar ook PSV haar luxe tenten dus op gaat slaan. Die leggen er zelfs geld bij, althans dat beweren ze. Daarbij heeft PSV in Rik Elfrink (ED) een clubwatcher die representatief lijkt te zijn voor de journalistieke spagaat waarin de beroepsgroep kennelijk verkeert.
Ajax, PSV en Barcelona kunnen een duidelijk signaal afgeven door af te zien van hun plannen om voor overwintering of een of andere Supercup naar Qatar af te reizen. De toch massale protesten hiertegen lijken vooralsnog aan dovemansoren gericht. Met als uitzondering FC Liverpool, hopelijk niet slechts voor de bühne. De aantrekkingskracht van het vele geld dat dit oplevert, is kennelijk vele malen sterker dan welk principe dan ook. Om ons wijs te maken dat geld hierin geen enkele rol speelt, halen de (vertegenwoordigers van de) clubs de meest ridicule motieven van stal om een verblijf in Qatar te goed te praten.
Het is wel duidelijk dat deze clubs het in ieder geval niet voor het geld hoeven te doen. De suggestie dat sportieve en praktische (accommodaties, klimaat e.d.) redenen eraan ten grondslag liggen, kan makkelijk worden gepareerd met de vaststelling dat daar voldoende alternatieven voor aanwezig zijn. Het is mij dan ook een raadsel waarom deze clubs bereid zijn om zoveel goodwill te verspelen met het vasthouden aan dit plan.
Maar is het wel zo vanzelfsprekend wat Mossou beweert? Hebben individuen niet ook hun (eigen) verantwoordelijkheid en impact? Elk protest, elke boycot, elke revolutionaire verandering is begonnen met individuen. En ook voornoemde instanties en organen bestaan uit individuen die het geheel kunnen beïnvloeden, zelfs ondermijnen. Eenlingen kunnen wel degelijk iets veranderen, iets in beweging zetten. En mogen zich niet verschuilen achter overheden en bonden. Hoe log, ouderwets, rigide, ondemocratisch zelfs, deze ook zijn en opereren, dat mag allemaal geen excuus zijn om je er bij voorbaat bij neer te leggen.
Kom me niet aan met het zwaktebod dat weerklinkt in schijnargumenten als ‘dan kun je nergens meer heen’, ‘waarom horen wij jullie niet als er – pak ‘m beet – in China, Saoedi-Arabië of Rusland wordt gevoetbald?’ en ‘waarom wel nu het Ajax is en vorig jaar niet toen PSV ging?’ Oké, mea culpa, toen hadden we ook moeten protesteren, voor zover niet toch gedaan trouwens. Maar een misdaad of wantoestand wordt toch niet minder erg omdat het in eerdere situaties niet is aangekaart?
Sorry Sjoerd en lotgenoten, hoezeer ik ook begrip heb voor de dilemma’s, volgens mij levert het voorzeker iets op wanneer prominente, invloedrijke individuen het voetballen in Qatar gaan boycotten. Het maakt wel degelijk indruk wanneer gerenommeerde en gerespecteerde journalisten als David Winner, Simon Kuper Juca Kfouri (vooraanstaand Braziliaans voetbaljournalist) of Gary Lineker zich sterk gaan maken om het WK alsnog te voorkomen of anders te boycotten.
Van journalisten die clubs, spelers en scheidsrechters oproepen om eindelijk eens een daad te stellen en van het veld af te lopen bij racistische uitlatingen vanuit het publiek, mag worden verwacht dat zij zelf ook een daad stellen. Beter nog een werkgever – de krant en/of uitgever – die het evenement in de ban doet. Laat de Volkskrant haar maatschappijkritische status eer aandoen met een Quit-Qatarcampagne. Alles beter dan aankomen met de drogreden dat ook iemand ter plekke moet kunnen berichten over de gang van zaken!
Nee, het zal toch echt in eerste instantie van individuen moeten komen; al is het maar om binnen hun eigen kring, geleding of instantie er aandacht voor te vragen. Ikzelf doe al het mogelijke om via de sociale media de ‘zaak’ #QuitQatar warm te houden, maar mijn mogelijkheden en reikwijdte zijn (te) beperkt. Daarom ook mijn dringende oproep aan de Vissers, Mossou’s en Onkenhouts in binnen- en buitenland om zich nóg sterker te maken voor (liefst) het afblazen of in elk geval een boycot van het WK 2022 in Qatar.
Jullie hoeven deze strijd niet alleen te voeren. Bundel de krachten. Vorm één, liefst internationaal front met collega’s die met dezelfde dilemma’s worstelen. Spoor kritische geestverwanten op, maak een gezamenlijk pamflet, schrijf een schotschrift. Daarbij moeten er toch, met goed gebruik van al die connecties, voetballers en/of andere prominenten in de voetbalwereld te vinden zijn die ook kritisch staan ten opzichte van dit evenement en deze ontwikkelingen?
Individuen, mits consciëntieus en gedreven, kunnen iets in gang zetten waardoor onrecht kan worden voorkomen. Of dat daarvoor in ieder geval de aandacht loskomt die het verdient.
Megan Rapinoe. Weinig vrouwen zijn erin geslaagd om in een rap tempo de mensheid zó te verdelen als deze zelfverklaarde, uitgesproken critica van Donald Trump en voorvechtster van het vrouwenvoetbal. Of eigenlijk moet ik het anders formuleren. Over niemand zijn de meningen momenteel zo sterk verdeeld als over Rapinoe. Want het is maar de vraag óf – en zeker in hoeverre – zij op zichzelf verantwoordelijk is voor deze tweespalt. Zegt het niet veel meer over ‘ons’, dat iemand zóveel tegenstrijdige gevoelens oproept? Is het niet vooral een teken des tijds dat de hakken in het zand worden gezet, dat er geen ruimte is voor nuance en bovenal: dat het nauwelijks over de boodschap, de inhoud gaat, maar vrijwel uitsluitend over persoon, gedrag, uiterlijk, vorm en frequentie?
Natuurlijk. Als je Trumpiaan en/of sterk nationalistisch bent, dan is het logisch dat je anti-Rapinoe bent. En als je vindt dat sport en politiek moeten worden gescheiden – hoe onmogelijk dat ook is – dan moet je niks van de ‘bemoeizieke’ Megan hebben. De crux zit ‘m echter daarin, dat velen haar boodschap op zich wel ondersteunen, maar om allerlei erbij gesleepte redenen vinden dat haar persoon c.q. de wijze waarop ze zich manifesteert, hen niet aanstaat. Te Amerikaans, te nadrukkelijk, te frequent, te aandachtsgeil, te egoïstisch, te arrogant, te …. De klassieke reflex van het focussen op de boodschapper in plaats van op de boodschap.
Natuurlijk, ook Megan is maar een mens. Ze zal zich best een beetje hebben laten meeslepen door de enorme aandacht die ze heeft gekregen. Probeer maar eens weerstand te bieden aan al die podia die je worden geboden. IJdelheid is haar niet vreemd, maar wie wel? De bottom line is, dat ze het in een sterk patriottisch, zo niet nationalistisch land, heeft aangedurfd om haar landgenoten te confronteren met de schaduwzijden, de keerzijde van Great America, een staat waarnaar Trump en aanverwanten naar terug willen keren, naar eigen zeggen. Dat ze de moed heeft om de vinger te leggen op de zere plekken die het Trump-bewind veroorzaken. En dat er een onevenredig verschil is tussen de honorering en waardering van voetballers en voetbalsters. En, niet onbelangrijk, ze deed dit al eerder, ook vóór het recente WK.
Dat ze nu te pas en te onpas in beeld komt, is vooral de ‘schuld’ van de media en van de consumenten daarvan. Neem alleen al Twitter, waarop elk bericht waarin Rapinoe figureert, wordt geretweet, becommentarieerd en gebruikt om het eigen gelijk kracht bij te zetten of dat van een ander te kapittelen. Een dynamiek die niet is af te stoppen en waaraan en waarover het onderwerp zelf allang geen bemoeienis en zeggenschap meer heeft.
Dat het hier een vrouw – en ook nog eens een lesbienne – betreft, lijkt de zaak een extra dimensie te geven. Ronaldo of Neymar die zichzelf als de beste beschouwen, worden als zelfverzekerd en kleurrijk bestempeld – Rapinoe die ‘we deserve this’ laat optekenen, wordt als arrogant en denigrerend weggezet. Over voetballers wier kapsels alle kleuren van de regenboog hebben gezien, wordt allang niet meer gegekscheerd, Megans paarse kabinetstukje werd door menigeen als te excentriek en opvallend gezien. Aandachttrekkende voetballers onderscheiden zich van de grijze massa en ideale schoonzonen, zich manifesterende voetbalsters zijn hysterisch of aandachtshoeren. Meten met meerdere maten. Selectiviteit. Stereotypering.
Och, hadden we maar een Rapinoe in het mannenvoetbal! Een sterspeler die zich durft uit te spreken. Tegen Qatar. Tegen homofobie. Tegen uitbuiting. Tegen corruptie. Ook al is het uit ijdelheid, uit aandachtsbehoefte of uit wat dan ook – als de boodschap oprecht onrecht en ongelijkheid aankaart, zal het mij worst wezen wie het is, hoe hij eruitziet en op welke wijze hij de boodschap verpakt.
Het WK vrouwenvoetbal heeft aangetoond dat de vrouwen logischerwijs voetbaltechnisch nog mijlenver van de mannen verwijderd zijn. Maar op het gebied van maatschappelijk engagement en verantwoordelijkheid liggen de vrouwen – niet in het minst dankzij Megan Rapinoe – ver voor. Waarvan akte.
We zijn even weg geweest, wat heet! We waren enkele jaren lang het lachertje van de voetbalwereld. Mickey Mouse-competitie, een derderangs ontwikkelingsvoetballand. We waren stil blijven staan. We verheerlijkten balbezit en hadden lange tijd niet door dat het was verworden tot doel- en zaadloos heen-en-weergeschuif. Balbezitfetisjisme dat een langzaam maar zeker dodelijk gebrek aan lef en avontuur moest verhullen.
We keken jaloers naar met name de Duitsers, die resultaten koppelden aan een speelstijl die ooit de onze was. Dat móest met de trainingsmethoden te maken hebben, die ze natuurlijk wel weer van ons hadden afgekeken. Alleen voegden onze oosterburen daar moderne en geavanceerde, wetenschappelijk onderbouwde elementen aan toe. Ook elders actieve, op moderne leest geschoeide voetbalprofessoren werden ten voorbeeld gesteld en zouden hier ook maar eens de boel moeten komen opschudden en renoveren.
Dit alles, in combinatie met een minder getalenteerde, dan wel nog niet tot voetbalwasdom gekomen lichting, dompelde voetbalminnend Nederland in rouw en deemoed. Het voorheen aan arrogantie en overschatting grenzende nationale zelfbewustzijn verschrompelde langzaam maar zeker tot een cynische en fatalistische gemoedstoestand. Dit zouden we nooit meer te boven komen, ook al omdat onze budgetten nooit de concurrentie zouden aankunnen met landen als Duitsland, Engeland, Spanje en Frankrijk. Zelfs clubs uit landen waar we tot voor kort op neerkeken, waanden zich bij voorbaat geenszins kansloos tegen onze ‘topclubs’.
Maar wie nu het geheel overziet, aan de vooravond van Ajax’ mogelijke sprong naar een heuse Champions League-finale, kan niet anders concluderen dan dat we weer terug aan de top zijn. We hebben een paar van ’s werelds meest gewilde spelers in huis, we doen weer mee om de prijzen, kortom, we zijn alweer bijna wereldkampioen. Natuurlijk vallen onze kenners en duiders over elkaar heen om te verklaren waar deze wederopstanding vandaan komt. Wie is de vader van deze successen, wat heeft deze evenzo snelle als verrassende ommekeer teweeggebracht?
Ogenschijnlijk is er niet zo heel veel veranderd. De luttele op Duitse leest geschoeide oefenmeesters die werden binnengehaald, zijn ofwel weer uit het zicht verdwenen óf hebben weinig indruk gemaakt. Qua trainingsmethodieken heeft zich bepaald geen revolutie voltrokken of het moet zijn dat het briefje weer in ere is hersteld.
Och, het kan natuurlijk niet zo zijn dat onze altijd zo geroemde en gerenommeerde voetbalopleiding ineens niks meer voorstelt. Misschien was men hier of daar wat ingeslapen en te zelfgenoegzaam geweest en werd en wordt er nog steeds te snel teruggegrepen op de usual suspects en aspects. Maar het fundament staat, de structuur is aanwezig, de basis is gelegd. En voetbaltalent zal zich altijd weer opnieuw aandienen, de ene lichting sterker dan de andere.
In mijn ogen zijn er twee elementen die ten grondslag liggen aan het nieuwe elan. Ten eerste is dat durf, moed, lef, you name it. Om wat voor redenen dan ook waren ‘onze’ voetballers, ‘onze’ ploegen voorzichtiger, angstiger gaan voetballen. Een verklaarbare – want nederlagen en het uitblijven van resultaten leiden nu eenmaal tot het zoveel als mogelijk uitsluiten van risico’s en avontuur – maar doelloze en doodlopende weg. Clubbestuurders, trainers, zelfs supporters stimuleerden dan wel legitimeerden dit en zo ging het van kwaad tot erger.
De andere, wezenlijke oorzaak van het verrassende succes van de ‘kleinere’ clubs is de stress, de druk, de onbeheersbaarheid bij de ‘grotere’ clubs. Deze mogen dan schier onbegrensde mogelijkheden hebben qua financiën en dus het aantrekken en betalen van spelers, dat leidt tegelijkertijd onherroepelijk tot immens hoge verwachtingen, heftige concurrentie binnen de spelersgroep; tot ontevreden, morrende vedetten. Tot ongeduld en onrust, zowel binnen als buiten de lijnen. Het huidige Ajax bewijst dat met uitgebalanceerd, talentvol spelersmateriaal, een onverstoorbare coach en een relatief rustige, stabiele werkomgeving het verschil met een op papier sterkere selectie van een grotere, maar onder hoogspanning verkerende club kan worden gecompenseerd.
Wanneer meerdere ‘kleinere’ clubs zich hiervan vergewissen én wanneer spelers zich er meer en meer van bewust worden dat het kiezen voor dit soort clubs minstens zo kansrijk en lucratief kan zijn als onderdeel uitmaken van een grote, topzware selectie, dan zal mijns inziens de huidige situatie best eens structureler van aard kunnen worden. En zullen dus de internationale competities minder voorspelbaar en meer aantrekkelijk worden voor alle betrokkenen.
De recente ontwikkelingen in de Champions League hebben laten zien dat je nooit bij voorbaat kansloos bent, mits je enerzijds lef toont en anderzijds weigert te geloven dat een peperdure, topzware selectie onverslaanbaar is. Cruijff zei het al, een zak geld heeft nog nooit een doelpunt gescoord. Ook heeft een zak geld nog nooit een tegengoal kunnen verhinderen of de onbevangenheid van een Frenkie de Jong gefinancierd.
Vooral omdat voetbal een teamsport is en omdat de kunst van een goed team smeden en goed en attractief laten spelen, onbetaalbaar is, zullen de creatieve, moedige geesten altijd kansrijk blijven in deze boeiende tak van sport. Hoezeer ook voortdurend door de commercie bedreigd en onder druk gezet.
We houden ermee op hier in Waalwijk. Na precies tien jaar voetbalbloggen is het welletjes. We eindigen met een slotakkoord van onze trouwste scribenten die de Best of van hun Voetblah-posts zullen delen. Op 13 juni 2018 gaat definitief de stekker eruit. Daarna start het WK.
Vandaag is het de beurt aan Mazuro, alias @heinscatchup, alias de onbetwiste nestor van de voetbalcultuur. Naast redacteur ook eindredacteur, motivator, inspirator, kortom de drijvende kracht achter Voetblah het afgelopen decennium. Waarvan akte!
FC Limmen effe dimmen – Annemarie Postma
Een van de hA�A�rlijke stukkies van La Postma. Die het aandurfde om zich als A�nige vrouw tussen de Voetblah-mannetjes te begeven en prompt tot de meest gelezen auteurs ging behoren. En tot de favorieten van deze eindredacteur, alleen al vanwege de structurele, late ‘op de valreep’-appjes.
R.I.P. Dwerghamstertje Jetro – Kalusha
Kalusha heeft met deze hilarische post waarschijnlijk het grootste Voetblah-bereik gehad qua lezers. Het is dan ook een ‘Kalusha’ ten voeten uit en tevens een fraai staaltje van de haat-liefdeverhouding die de verstokte fan heeft met zijn club en spelers.
De treurige trivialiteit van Studio Voetbal – De Populist
Teundepopulist heb ik altijd bewonderd om zijn fijnzinnige en – voor zijn leeftijd zeker – rijpe beschouwingen en analyses. Een scherpe observator die deze observaties op fraaie en zeer leesbare wijze ‘op papier zette’. Deze kenschets van Studio Voetbal is mij helemaal uit het hart gegrepen.
Na ampel inwendig onderzoek heb ik uit eigen werk deze twee gekozen. Verheyen omdat hij zo sportief reageerde op mijn toch bepaald kritisch stukkie over hem. En Michel Breuer – Voetblah-proof als geen ander – behoeft eigenlijk geen betoog.
Dat was het dan, (voor mij bijna) 10 jaar Voetblah, waarvan meestentijds als eindredacteur. Het was voor mij een bijzonder genoegen om al die redelijke tot briljante stukjes van vele, veelal jonge, getalenteerde redacteuren te mogen redigeren. Het was een eer om ook met al min of meer gevestigde schrijvers als Frank Heinen en Jan Beuving te mogen werken. En om al die mensen te leren kennen en ontmoeten. Daarvoor zeg ik iedereen die bij Voetblah hoe dan ook betrokken was hartelijk dank! Het is mooi geweest. Waarvan akte!
We houden ermee op hier in Waalwijk. Na precies tien jaar voetbalbloggen is het welletjes. We eindigen met een slotakkoord van onze trouwste scribenten die de Best ofA�van hun Voetblah-posts zullen delen. Op 13 juni 2018 gaat definitief de stekker eruit. Daarna start het WK.
Vandaag is het de beurt aan MarkLievisseA�Adriaanse, een naam die je eigenlijk altijd voluit wilt schrijven. Een fervente Feyenoorder, die zich wat later bij ons aansloot, maar naadloos bleek te passen. ‘Helaas’ werd zijn talent elders (h)erkend en moest hij de Voetblah-pen neerleggen. Na vele behartigenswaardige bijdragen. Waarvoor dank!
Er was me gevraagd om 10 jaar Voetblah samen te vatten in een top 5. Maar nu ik er zo over nadenk hier in deze Haagse lunchroom a�� rechts zit de Britse minister van Binnenlandse Zaken, rechts Tom Coronel (of za��n broer Tim, of iemand die op ze lijkt) – lijkt me dat wat potsierlijk. Hoe vat je tien jaar voetbalproza samen in A�A�n lijstje? De vijf bA�ste stukken? Wat deugde er dan niet aan de rest?
Nee, ik ga het anders doen. Laten we wel zijn: er wordt in Nederland veel over voetbal geschreven en veel ervan is werkelijk niet doorhA�A�n te komen. Verhalen vA?l clichA�s, met ongetwijfeld als esthetisch perfect bedoelde zinnen die nergens op slaan. a�?Hij lijkt zonder lasso losgelaten op deA�prairieA�van het onvermogena�?, las ik eens over Frank de Boer. Wie heeft A?A?it iemand losgelaten zien worden op een a�?prairie van het onvermogena�?, zonder lasso ook nog eens? Waar is die prairie, en hoe ziet het eruit? EnA� wat doet het ertoeA�dat hij geen lasso heeft?
Veel van die analyses zijn van een zelfde voorspelbaarheid als nogal wat politieke analyses die je op tv ziet. Jaahaa, enA?rm pijnlijk voor D66/Ajax dat er nog een referendum komt/een zelfopgeleide speler als Justin Kluivert weg wil. Het is voorspelbaar, het is herkauwen van clichA�s en wat als algemeen waar wordt verondersteld.
Maar wat heb je eraan?
Toch zie ik hoop. De voetbaljournalistiek verandert. Meer dan tien, of vijf, jaar terug wordt er gA?ed geschreven met verfrissende inzichten. In een paar gedrukte media, maar vooral online.A�A�Vice Sports maakt toffe interviews met spelers die je tegenkomt bij het doorbladeren van een oude VI Seizoengids op een lege zondagmiddag van een weekend met interlandvoetbal. De Correspondent beschrijft de vernieuwing en verbetering van het voetbal. Op VI Pro a�� je mag hopen dat zij op termijn de geprinte VI helemaal vervangt a�� lees je de goede analyses, zoals je dat vroeger op Catenaccio deed. Er zijn blogs met duidelijke, inhoudelijke analyses aan de hand van data, zoals Tussen de Linies.
Wat al die vernieuwende blogs en sites met elkaar delen, is een begrip dat het traditionele voetbal niet het middelpunt van het universum is, maar onderdeel van een grotere wereld. En dat technieken en inzichten uit die wereld ook prima op voetbal gehanteerd kunnen worden. Een wereld bijvoorbeeld ook waarin institutioneel racisme A?A?k, of nee, natA?A?rlijk ook de voetbalvelden raakt. Waarin we met inzichtelijke data mensen kunnen genezen en rampen kunnen voorspellen en voorkomen a�� en dus ook het voetbal kunnen verbeteren.
De voetbaljournalistiek schrA�A�uwt om een blog als Voetblah dat het inhoudelijke met het futiele verbindt, het wereldse met het voetbalveldje om de hoek, met A�A�n been op het voetbalveld (of de kantine?) staat en met het andere in de wereld daarbuiten. Dat met een blik van buiten naar binnen kijkt, terwijl het geschreven wordt door mensen die binnen zijn. Dat is een knappe kunst.
Wij houden ermee op, hier in Waalwijk. Voetblah zwaait af na 10 jaar voetbalbloggerij. Ter afscheid ontvangen wij de weken tot aan het WK een vierdelig saluut. Afkomstig van ‘unusual suspects’; voetbalminnende Nederlandse schrijvers, opiniemakers en/of journalisten die normaliter niet over voetbal schrijven, maar dat A�A�nmaal wel doen. De eerste afzwaaier is van schrijver, kunstenaar, drummer Mick Johan die met zijn gezin naar Tokyo verhuisde, nadat zijn razende debuutroman ‘Totemdier Arafat’ in de boekhandel lag. Toch was het geen vlucht, verzekerde hij ons.
Hieronder Micks bijdrage voor Voetblah: ‘een wat mijmerend stukje van een vader zonder voetbalzoon’.
—
Ik hou van de bal. Vanaf dat ik kon lopen al, en misschien daarvoor zelfs. Het grootste gedeelte van mijn jeugd heb ik gevoetbald. Op straat, in de tuin met mijn vader, en op voetbalcubs; als het kon ging ik voetballen. Mijn liefde was er eentje zonder ambities; toen ik in Duitsland woonde speelde ik in de Kreisauswahl, een landelijke competitie van regionale teams samengesteld uit verschillende lokale clubs. Daar kreeg ik een schop die een knieblessure veroorzaakte. Ik was toen 16 jaar oud en dacht twee dingen:
Met mijn talent zou ik in het meest gunstige geval hard moeten zwoegen voor een plek bij een Go Ahead Eagles-achtige club.
Als ik nog een blessure zou krijgen door iemand andersa�� schuld, zou ik hem op het veld neersteken.
Ik modderde nog wat aan en we verhuisden terug naar Nederland. Mijn nieuwe club was het niet helemaal en ik zelf ook niet. Het was op. Ik stopte met voetbal en bleef skateboarden. Alle blessures daarna waren mijn eigen schuld, dat kon beter ik verdragen.
Ik hield nog wel van voetbal, en van voetbal kijken met mijn vader. Bij ons thuis werd er zaterdag Bundesliga gekeken en zondag Studio Sport. Ik was voor Ajax en mijn vader voor Feyenoord, hoewel hij geen club A?cht in zijn hart had zitten. Hij hield gewoon van het spel en het kon hem weinig schelen wie er nou won. Als ik mijn vader vroeg voor wie hij was zei hij steevast: a�?Voor de winnaar.a��
Hoewel ik mijn leven al voor Ajax ben, moet ik toegeven dat ik deze houding jegens het spel van mijn vader heb meegekregen. Het is misschien inherent aan het grote aantal verhuizingen in ons leven. Als je nooit ergens wortel hebt geschoten, dan betekenen plaatsen en clubs minder.
Ik ben voetbal dankbaar. Het heeft me veel geleerd over werken voor elkaar en hoe jongens onderling met elkaar omgaan. De kleedkamer is een belangrijke plek voor de ontwikkeling van een jongen. Het is een plek waar keihard gepest wordt, geA?rriteerd en gevochten, maar waar ook getroost en gelachen wordt. De geur van gras, zweet en stoom als lijm voor nieuwe herinneringen om te beklijven. Mannen die de kleedkamer niet van binnen kennen, zijn anders. Ik had ooit een collega met een burn-out, en toen we eens een gesprek hadden onder professionele begeleiding vergeleek ik de sfeer onderling met die van de kleedkamer. Hij vertelde dat hij dat niet kende, en toen werd me ineens alles duidelijk. Hij was anders. Zeker niet slechter; anders. Ik had het niet willen missen.
Mijn zoon is zes, en hij heeft niks met de bal. Wij wonen in Tokio en op straat voetballen gaat niet, maar als dat wel gaat hoeft het niet zo voor hem. We hebben geen tv-aansluiting, dus er wordt thuis geen voetbal gekeken. Hij heeft een semester op voetbal gezeten, maar is er weer mee gestopt. Tijdens de eerste training lukte het niet, en hij liep meteen boos weg. Toen ik hem met veel moeite zover kreeg dat hij weer mee ging doen, kreeg hij een bal hard in zijn gezicht. Het duurde twee trainingen voor hij daar overheen was. Nu doet hij Taekwondo. Soms voetbal ik met zijn klasgenootjes, soms doet hij even mee. Het is niet voor iedereen. Ik ga hem niet pushen, (het is een kind van zijn vader en dat zou alleen maar averechts werken) maar ik merk dat ik het jammer vind. Dat is gek, want ik zag mezelf nooit als zoa��n vader. Bovendien ik hou van mijn jongen, wat hij ook doet.
Ondertussen draait de bal langzaam weg. Zo gaat dat.
We houden ermee op hier in Waalwijk. Na precies tien jaar voetbalbloggen is het welletjes. We eindigen met een slotakkoord van onze trouwste scribenten die de Best of van hun Voetblah-posts zullen delen. Op 13 juni 2018 gaat definitief de stekker eruit. Daarna start het WK.
We houden ermee op hier in Waalwijk. Na precies tien jaar voetbalbloggen is het welletjes. We eindigen met een slotakkoord van onze trouwste scribenten die de Best ofA�van hun Voetblah-posts zullen delen. Op 13 juni 2018 gaat definitief de stekker eruit. Daarna start het WK.
