Het wordt letterlijk en figuurlijk een veelbewogen jaar voor de sportwereld. Want wat beweegt een sportbond om de Spelen der Verbroedering in China te houden en om een feest als een WK voetbal aan Qatar toe te wijzen? Het hoeft verder geen betoog dat deze evenementen dubieus en omstreden zijn. Behalve deze twee grote sportmanifestaties zijn er dit jaar ook nog diverse sportevenementen in twijfelachtige landen qua mensenrechten. En ja, ook in Nederland gaat dit niet altijd even soepel, maar hier mag je dat tenminste nog gewoon zeggen en opschrijven.
2022 wordt nu al het jaar van de sportswashing genoemd. De praktijk waarbij grote, prestigieuze, internationale sport wordt gebruikt om de reputatie te verbeteren door wedstrijden en toernooien te organiseren en/of te sponsoren. Het Midden-Oosten is momenteel voortvarend bezig, maar met name China en (Wit-)Rusland hebben eveneens hierin hun sporen ruimschoots ‘verdiend’.
In dit veelbewogen jaar zullen eenieders beweegredenen langs de morele lat worden gelegd. Hoe dubieus deze ontwikkeling ook is, het zal niet ongemerkt aan ons voorbijgaan. In weerwil van – of juist vanwege? – dit prominente ‘sportwashing’-jaar, zijn het gevoel en verstand onmiskenbaar aan het kantelen. De protestgeluiden worden steeds luider en frequenter. En vormen een kwestie op zichzelf.
De uiteenlopende (drog)redeneringen ter legitimering van een bezoek aan – of het toch kijken naar – het WK Qatar, zijn schier onuitputtelijk. Maar mij houdt nu vooral bezig wat de waarde en het effect zijn van statements van instanties, bonden en (oud-)spelers die er sowieso naartoe gaan. Als vanzelfsprekend verschillen de meningen daarover, zelfs binnen ons actiecomité, Cancel Qatar 2022. Mijn medecomitéleden tellen hun zegeningen, want: elk statement is er één, en: je kunt ook helemaal niks doen. Ikzelf ervaar toch meer het gratuite van dit soort statements en denk daarbij al snel: als je het zo erg vindt, blijf er dan weg, dát tikt pas aan.
Maar ik heb makkelijk praten vanuit mijn luie stoel, is me al vaak verweten. Want ik kan niet wereldkampioen worden, het is niet mijn vak om ernaartoe te gaan en ik kan natuurlijk nooit echt zeker weten of de situatie qua mensenrechten en arbeidsomstandigheden er niet beter op zijn geworden, of nog worden, dankzij dit WK. Of dat omgekeerd juist een massale boycot, of liever nog verplaatsing, tot verbeteringen zal leiden. Niemand weet het zeker en redeneert al naargelang zijn eigen situatie, perspectief en betrokkenheid. Toch zijn heel veel voetbalsupporters en –volgers het erover eens: dit WK had nooit aan Qatar mogen worden toegewezen en het zou daar eigenlijk niet mogen plaatsvinden. Helaas volgt dan in veel gevallen een maar…
Hoe dan ook, laat niemand zich ervan weerhouden om zijn of haar zegje te doen over deze kwesties. Als je er toch naartoe gaat of ernaar gaat kijken, het zij zo. Maar voel je dat er iets niet klopt, gooi het eruit. Hoe krom geredeneerd ook, je gevoel spréékt. Als 2022 inderdaad het veelbewogen, ultieme ’sportswashing’-jaar wordt, dan zal het achteraf ook best eens het jaar kunnen zijn waarin de wal het commercieel overbeladen schip heeft gekeerd. De tegenbeweging valt niet meer te stoppen.
Oude en nieuwe primeurs in... 
Geef een reactie