Degenen die mij kennen, weten hoe fervent ik ben als voetballiefhebber. Hoogst zelden heb ik in mijn 70+-levensjaren een Oranje-interland of wat voor internationale Cup-wedstrijd dan ook van een Nederlandse club gemist, voor zover deze waar ook te aanschouwen was. Ja, ook wedstrijden in dubieuze landen, tegen foute clubs en tijdens omstreden toernooien, zoals het WK 1978 in Argentinië. Hoewel ik toen als 27-jarige erg gecharmeerd was van Bram en Freek, ook het album Bloed Aan De Paal meteen heb aangeschaft en zelfs het live-optreden van het duo destijds heb bijgewoond, keek ik naar alle wedstrijden. Mijn engagement moest het toen kennelijk nog afleggen tegen mijn voetbalpassie, maar ik denk toch vooral tegen de revanchegevoelens die ik koesterde ten opzichte van dat uiterst dramatische verlies van de WK-finale vier jaar daarvoor.
Naarmate ik ouder en wijzer werd, kreeg ik natuurlijk steeds meer door hoe opportunistischer, commerciëler, corrupter en megalomaner het voetbal almaar verwerd, maar dat leidde er lange tijd niet toe om me er, al dan niet selectief, van af te wenden. Totdat in 2010 het WK aan Qatar werd verpatst en gaandeweg onthutsend duidelijk werd hoe corrupt dit is toegewezen, wat voor een mensenrechten schendende, schijnheilige schurkenstaat Qatar is, en onder welke mensonterende condities als moderne slaven gedrilde arbeidsmigranten de WK-accommodaties moesten bouwen. Met duizenden dodelijke slachtoffers tot gevolg.
Over wat er met dit WK zou moeten gebeuren, heb ik uitentreuren bericht en zal inmiddels genoegzaam bekend zijn. Dit relaas gaat over de beslissing die ik geruime tijd geleden heb genomen om, mocht het onverhoopt daar toch worden gehouden, het WK Qatar helemaal te boycotten en ook om naar geen enkele kwalificatiewedstrijd te kijken. Geloof me, dat is een hard gelag. Want ik ben liefhebber, fanatiek en chauvinistisch genoeg om Oranje altijd en overal te willen zien spelen. Gedreven om niks te willen missen van de geniale ingevingen en briljante acties van de Messi’s, de De Bruynes, Frenkies en Mbappé’s. Om aan den lijve de spanning te ervaren van het al dan kwalificeren.
Maar wie A zegt.. En verdomme, ik wil ook echt niks met deze dieptreurige, moreel totaal onverantwoorde gang van zaken te maken hebben. Ik wil niet medeverantwoordelijk zijn door de kijkcijfers mee op te krikken, iets wat door de verantwoordelijken, sponsors en Qatar als bewijs wordt gezien en misbruikt ten faveure van hun vermeende gelijk. Zolang ik me dat maar voorhoud, moet het me lukken om in mijn principe te volharden. Menigeen twijfelt daaraan. En beweert dat het lippendienst is en dat ik – en anderen die aangeven niet te kijken – dat toch zullen doen als het erop aankomt. Nu kan ik natuurlijk niet voor anderen instaan. En ik denk ook dat niet iedereen zich aan zijn woord zal houden of er dusdanig weinig mee heeft zodat het geen opgave is om niet te kijken. Dan nog is het op zijn minst opmerkelijk dat zovelen laten weten tegen het WK in Qatar te zijn.
Dat het consequent zijn en volhouden van je principes zelfs in de beste families een lastig gegeven is, moge duidelijk zijn. Sorry dat ik het toch weer even over hem ga hebben, maar wat betreft principes, normen en waarden kun je nu eenmaal onmogelijk om Louis van Gaal heen. Lange tijd bewonderde ik de man vanwege zijn niets en niemand ontziende consequentheid en openheid, ook al ontaardde dat soms in starheid en onbuigzaamheid. Maar hoe moeilijk ook de omstandigheden en hoe groot de weerstand, Louis bleef Louis. De ‘Cruijff-revolutie’ en zijn aanvaarde missie om Oranje naar Qatar te loodsen, laten zien dat Louis ook maar een – dus niet bepaald altijd principiële en totale – mens is. Gelukkig maar, zou je zeggen, ware het niet dat Louis dit, vanzelfsprekend, anders ziet. Hij noemt dit evolueren. Hoezo eufeMISme?! Maar het journaille weet het zeker: Van Gaal is de Redder des Vaderlands, zijn persconferences een orgastisch genoegen en ‘het volk houdt weer van Oranje’ (dixit Willem Vissers). Maar Willem, wie zijn dan ‘het volk’?
Laten wij, WK Qatar-tegenstanders, onszelf moed inspreken met de zekerheid dat we ons verzetten tegen een onweerlegbare – en saillant genoeg ook wereldwijd onderschreven – ongeëvenaarde wantoestand. Laat je niet ontmoedigen door whataboutisme, twijfels aan je integriteit of als je van zeuren en drammen wordt beticht.
Het vasthouden aan morele principes is nog altijd een nobel streven, ook in het voetbal.
Oude en nieuwe primeurs in... 