Onlangs werd ik 70 jaar jong. Dat ik deze gezegende leeftijd zonder al teveel kleerscheuren heb bereikt, is op zich al een heuglijk feit. Toch zou er weinig aandacht aan worden geschonken. Sowieso vier ik mijn verjaardag al jaren niet meer met bezoek, omdat we rond deze tijd vaak op vakantie zijn. Maar natuurlijk ook vanwege die verrekte corona.
Dit jaar gingen we de dag vooraf naar Amsterdam om daar op te passen en ook te blijven slapen, om dan de volgende dag in familiekring toch mijn verjaardag een beetje luister bij te zetten. Prettige bijkomstigheid was dat ik op zaterdagmorgen mijn kleinzoon weer eens kon zien voetballen bij good-old De Volewijckers. En bovendien konden we het combineren met de verjaardag van ons jongste kleinkind, op de zondag aansluitend, in Weesp.
De oppasdag verliep weliswaar nogal verrassend en onvoorspelbaar, maar dat is altijd de charme van dit huishouden geweest. Tegen de avond zou ik kleinzoonlief, samen met diens vader, op gaan halen van de training en ondertussen zou er door de anderen friet worden gehaald. Want patat lusten wij Brabo’s niet. Bij het sportpark gearriveerd, liep zoonlief richting het hoofdveld, dus ik vermoedde dat de training eenmalig daar ergens in de buurt was.
Het hoofdveld oplopend en overstekend, draai ik onwillekeurig mijn hoofd richting de tribune en ben tot mijn stomme verbazing getuige van afgestoken knallend vuurwerk en rookbommen. In een flits bedenk ik dat die maffe zoon van me een paar Volewijckers zo gek heeft gekregen om mij aldus te verrassen voor mijn verjaardag. Maar als de rook langzaam optrekt, ontwaar ik de ene na de andere bekende, naast mijn echtgenote, mijn andere zoon, mijn schoondochters, mijn kleinkinderen en nog een paar andere familieleden. Ik sta volkomen perplex.
Onder de bekenden een aantal inmiddels dierbare ‘blogbroeders’, Voetblah-scribenten (speciaal voor Marcel;-)) en medewerkers van hét voetbalcultuurmagazine Staantribune, die ik allemaal in de loop der jaren heb leren kennen in verband met redactiewerk en het organiseren van een aantal retrovoetbalevenementen, te weten IndenBanvanAbe, BallenopdeBerg en Hargabal, in respectievelijk Haarlem, Wageningen en Schiedam.
Nog maar nauwelijks van de verbazing bekomen, wordt mij een shirt overhandigd dat bestaat uit delen van shirts van alle clubs waar ik gevoetbald heb. Dat zijn achtereenvolgens Marvilde (Veldhoven), SV Oostrum uit de gelijknamige plaats, RKVVO en Rood-Wit, eveneens uit Veldhoven.
De gerenommeerde ‘voetbalshirtprofessor’ Floor Wesseling is verantwoordelijk voor dit unieke kunststukje en is hierover zelf klaarblijkelijk zó mee in zijn nopjes dat hij van plan is om het op te nemen in een boek waarin nog meer groten der aarde komen te staan. Maar zonder gekheid: ik mag daarin dus figureren naast echte voetbalsterren!
Hierna wordt duidelijk dat er een heuse voetbalwedstrijd op het programma staat, waarin ikzelf ook word geacht mee te spelen. Maar ook vrijwel alle aanwezigen, inclusief mijn vijf kleinkinderen – die reeds in vol voetbaltenue-ornaat achter de bal aan huppelen – zullen meedoen. Helaas gooit ook nu weer dat kutcorona roet in het eten, omdat een van de aanwezigen de melding krijgt positief te zijn na een eerder die week afgenomen test. En dus onverwijld met aanhang het sportpark moet verlaten. Daaronder ook, tot mijn en hun grote verdriet en teleurstelling, twee van mijn kleinkinderen. Na ampel overleg wordt besloten om de voetbalwedstrijd te schrappen. Wel wordt afgesproken om op de tribune nog wat te drinken en te snacken, uiteraard met inachtneming van de coronaregels. Gelukkig zijn verder alle aanwezigen daartoe bereid.
Mooie gelegenheid dus om iedereen die de moeite heeft genomen om erbij te zijn, te begroeten en te bedanken voor de enorme verrassing. Ik mag nog wat cadeautjes in ontvangst nemen, maar uit handen van mijn kleinkindkoningin, de oudste, ontvang ik een waarlijk schitterend geschenk: een ingelijste oude voetbalfoto van mij, gehaald van een elftalfoto, prominent voor op een gefingeerde Staantribune-cover. Prachtig ingekleurd door een van onze dierbare blogbroeders van Kentudezenog, Jasper Theodorie. Verder daarop vermeld al ‘mijn’ voetbalclubs en retrovoetbalevenementen. Een overweldigend en uiterst origineel cadeau!
Na nog een rondje langs de ‘blogbroeders en – zusters’, word ik naar het midden van de tribune gedirigeerd, alwaar mij wordt verzekerd dat ik nu iets te horen ga krijgen over en van iemand, wat mij zeker aan zal spreken. Er wordt een geluidsapparaat hooggehouden, er klinkt een mij vertrouwde begintune en ik hoor de stem van iemand die ik meteen herken: Frank Heinen! Eerst denk ik nog dat hij het gaat hebben over iemand die ik bewonder, maar het blijkt over mijzelf te gaan! Mijn emoties krijgen de overhand, want het gaat dus niet over iemand DIE ik bewonder, maar het wordt gesproken DOOR iemand die ik adoreer! En hij heeft het over mij! Het is helemaal in de stijl van zijn befaamde en alom geprezen Eindsignaal, waarmee hij op zondag altijd Studio Voetbal afsluit. Deze zeer speciale, dierbare editie krijgt de naam Heinsignaal mee. Ik krijg tranen in mijn ogen en wordt overmand door een mengeling van intense ontroering, vreugde en dankbaarheid; sorry, ik kan er echt niets anders van maken.
Frank Heinen zegt weleens dat ik misschien wel zijn grootste fan ben. Of dat waar is, weet ik niet, maar dat ik al jaren zeer gecharmeerd ben van zijn schrijfstijl en invalshoeken, is een understatement. Wij kennen elkaar een beetje van een paar evenementen en van Voetblah en Staantribune, maar op basis daarvan alleen kon zelfs Frank natuurlijk geen Heinsignaal maken. Maar met de informatie die hij van mijn dierbaren kreeg toegespeeld, wist hij natuurlijk wel raad en gaf er zijn geheel eigen Eindsignaal-draai aan. Met een schitterend eindresultaat!
Het behoeft geen betoog dat ik hiervan op de tribune nog een tijdlang heb nagenoten en over heb nagepraat. Het duurde wel even voordat ik de emoties had verwerkt en alles goed tot me was doorgedrongen. Legio foto’s en filmpjes passeerden de revu en het Heinsignaal heb ik eerlijk gezegd inmiddels al diverse keren beluisterd.
Ik had helemaal niks verwacht en zeker niet in deze trant. Daar komt nog bij dat ik hoorde dat de blogbroeders en mijn dierbaren hier al geruime tijd mee bezig waren en dat het ook nog eens flink was afgeschaald (om even in de thans populaire terminologie te blijven). De oorspronkelijke plannen waren kennelijk nog veel ambitieuzer. Ook hier werd corona de spelbreker, omdat nogal wat beoogde deelnemers het niet aandurfden om te komen en het sowieso te druk zou worden. Dat op de valreep ook nog het voetballen moest worden afgeblazen, was natuurlijk een domper. Vooral voor de initiatiefnemers, de spelers en mijn kleinkinderen in het bijzonder, die er zich zo ontzettend op hadden verheugd. En het was vooral ontzettend jammer dat twee kleinkinderen met hun ouders na een korte aanwezigheid naar huis moesten.
Maar dan nog bleef er voor mij zó veel moois en verrassends over, dat ik er met heel veel dankbaarheid en intens genoegen op terugkijk. En dank hiervoor dan ook iedereen uit de grond van mijn hart. Natuurlijk mijn lieve echtgenote, mijn prachtzonen en wonderschoondochters. Daarnaast de aanwezige blogbroeders, met op de eerste plaats Mathieu van Strijp, die naar verluidt de eerste slinger eraan heeft gegeven. De blogbroeders van het eerste uur, Marcel Stephan, Rodney Rijsdijk en Gerben Kappert. De Voetblah-redacteuren Tim Jansen en Tim Cardol, de Smakmannen en -vrouw (nicht). Mijn dierbare blogzuster Annemarie Postma. Evenement-broeder Maarten Tuininga. Mijn broer Theet en partner Yet, mijn neven Tom en Tim Meurs. Mijn Staantribune-collega’s Jim Holterhues, Eric de Jager en Michiel Wilman. En tot slot mijn geweldige, prachtige kleinkinderen Lin, Manus, Minne, Liva en Izzie!
Het was fantastisch! Waarvan akte.
PS: Blogbroeder en co-evenementorganisator van het eerste uur, Marcel Stephan, heeft een prachtig stukkie over deze activiteit geschreven en wie meer van de mooie plaatjes is, kan hier terecht.
Hallo Hein gefeliciteerd met je verjaardag, 70 jaar is een mooie leeftijd maar er komen meer
Mooie momenten.
Groetjes van de Oldstars Walking Football RKVVO ,trainer Ad van Diessen en broers Joop Gerard en het gehele team en wie weet kun je je nieuwe tenue aan ons laten zien .
We hebben trouwens met fc Eindhoven i het PSV stadion de fair play beker gewonnen.
Geniet ervan.
Groet Ad van Diessen
Sorry, Ad, zie dit nu pas. Dank voor de felicitatie en veel plezier en succes met het Walking Football. En de groeten natuurlijk aan alle bekenden van mij.