Manus Abel vijf jaar jong
Hij viert aldus zijn eerste lustrum
Als kleinkunstkind een reuzesprong
voor die kleine rooie bliksem
Hij is mijn favoriete kleinzoon
die lieve dekselse adonis
maar zit zo stevig op de troon
omdat-ie m’n enige kleinzoon is
De enige man in ons kleinkindland
en heeft het dus hard te verduren
Maar ’t lijkt alsof-ie ’t fijn vindt, want
’t is een charmeur(s), ook van nature
Wist hij zich eerst goed te verplaatsen
en verkleden in de meisjesrol
– de bal alleen maar terug te kaatsen –
thans is geen dino hem te dol
De Pokémons, dat zijn z’n vriendjes
Turtle Ninja is zijn held
Zijn dagelijkse dosis vitamientjes
waarop hij zeer wel is gesteld
Zijn fantasie is onbeperkt
van Rode Ridder tot Pikachu
Hij speelt gericht, nauwelijks opgemerkt
omringd door de hele ratjetoe
Op school moest Manus even wennen
maar ook daar vond hij zijn draai
Hij is niet van rakken en van rennen
Dat alléén vindt-ie maar saai
Hij houdt wel degelijk van ravotten
en heeft met judo zelfs een band
Er valt met Manus niet te spotten
al lijkt-ie toevallig daarin beland
Want reist het liefst toch in zijn hoofd
vertoevend in zíjn universum
In sprookjes waar hij zelf vast in gelooft
Verbeelding kent geen ultimatum
Het is, kortom, een héérlijk ventje
Een hartenbrekertje pur sang
Een onvervalst kleinkindtalentje
Mijn Manuslief, je leve lang!
Read Full Post »
