Op het gevaar af me te bezondigen aan de ergerlijk in zwang geraakte quasi openhartigheids- en bekenteniscultuur, biecht ik hier toch één van mijn vele compulsieve afwijkingen op. Ik zie namelijk in vrijwel iedereen meteen een dubbelganger. In goed Nederlands heet dat tegenwoordig een lookalike. Om het nóg bedenkelijker te maken: vaak zie ik ook kruisbestuivingen. Dan is iemand een optelsom van meerdere personen. En om het niet té gek te maken, blijft dat meestal beperkt tot twee. In de dierenwereld een gekend fenomeen, maar aangezien de werkelijkheid nu eenmaal de stoutste fantasieën overstijgt, valt geenszins uit te sluiten dat de mensheid al klonend een eind op weg is. Waarvan Marianne Thieme de resultante is, komt in een latere aflevering ongetwijfeld nog in beeld.
Ok, het is een vrij onschuldige afwijking en bovendien blijken nogal wat mensen zich door deze weeffout te laten leiden. Zolang we er maar niet onder lijden, zeg ik dan maar. Het gangbare dubbelzien is zogezegd een wijdverbreid fenomeen en zelfs zichzelf zeer respecterende, landelijke dagbladen hebben een vergelijkbare afwijking gepubliceerd. Dan mag ik mijn vergelijkend ontwarenonderzoek met een gerust hart daaraan toevoegen. Met het risico natuurlijk dat ik dubbelgangers opvoer die al eerder elders zijn gepubliceerd. Het zij zo. En wat zou het leuk zijn wanneer u zou reageren op mijn kijk op gelijk en nóg leuker, indien u zelf kandidaten zou voordragen c.q zou insturen!
Twee broers? Twee zussen? Broer en zus? Zeg het maar! In elk geval links Edwin van der Sar, misschien wel (nog steeds) ’s werelds beste keeper. Rechts Sarah Bettens, zus van Gert, een onbetwiste held in ons gezinnetje, maar dat even terzijde. Sarah was en is weer het boegbeeld van de Belgische formatie (en neem even de tijd om dit schitterend uitgevoerde en in beeld gebrachte lied te inhaleren) K’s Choice, want zijn bezig aan een come back. Waarvan ons gezinnetje onlangs getuige was op Dauwpop in Hellendoorn. Een nostalgisch weerzien omdat het eind jaren ’90 ons eerste familieconcert was in het Philips Muziekcentrum te Eindhoven. Daarom een plaatsje in de eregalerij der sprekende gelijkenissen, ondanks de de (h)erkenning die dit duo reeds eerder in o.a. De Volkskrant heeft gekregen.
Zelfs de karakteristieke kop van Wim de Bie, bieslogger par excellence in ruste en ons nationale geweten, kent min of meer zijn gelijke. En wel in scheidend hoofdredacteur van De Volkskrant, Pieter Broertjes. Dat zouden het inderdaad kunnen zijn. Maar dan wel met Pieter als van ver daarnakomertje. Of als liefdesbebie.
De kop van Bert van Marwijk, onze nationale voetbalcoach, zal de komende weken niet uit beeld zijn weg te slaan. Zijn evenbeeld in de popmuziek is Paul Weller, waarvan wij onlangs ook al het genoegen smaakten en het geluid proefden in De Effenaar. We kunnen (nog) niet spreken van evenknie, want daarvoor zijn de betekenis en palmares van Paul in de muziekscene te groot, vergeleken met de voetbalverdiensten van Bert. Maakt hij ons echter wereldkampioen, dan mag ie wellicht Wellers voetbalveters vastmaken.
Voorlopig laten we het hierbij. Is het voor u en feest van herkenning of vindt u dat het nergens op lijkt, schroom niet om te reageren en/of uw
vergelijkende vondsten met ons te delen.
Oude en nieuwe primeurs in... 