Hieronder mijn ingezonden en gepubliceerde briefin het Eindhovens dagbladd.d. 3 juni 20011 over de heisa rondom de dreigende PGB-bezuinigingen. In mijn trilogie over de Brandon-affaire heb ik hierover ook al mijn zorg en bedenkingen uitgesproken, met name in de slotaflevering.
Al eerder heb ik hier gewezen op de fraudegevoeligheid van het PersoonsGebonden Budget. Nu jan en alleman protesteert vanwege de drastische bezuinigingsplannen op dit budget, kan ik niet nalaten om deze kwestie nog maar eens te nuanceren en objectiveren. Als zijnde ervaringsdeskundige in een setting waarin veel wordt gewerkt met PGB.
Inherent aan elke subsidie of declaratie, geldt ook voor PGB dat er oneigenlijk ge- zo niet misbruik van wordt gemaakt. Dat het vaak onterecht wordt aangevraagd c.q. toegekend. Ook hebben de talloze PGB-instanties/bureaus er baat bij dat ze hun cliënten behouden c.q. hun personeel aan het werk kunnen houden. Bovendien schort het vaak aan voldoende toezicht en controle op een verantwoorde, casusgebonden besteding van het toegekende budget. Desondanks is er nota bene een pleidooi voor volledige vrijheid van besteding van eenmaal verstrekte budgetten!
Ontegenzeglijk zijn er velen die volstrekt terecht gebruikmaken van PGB en het zou een schande zijn wanneer dit onmogelijk wordt gemaakt. Maar tegelijkertijd zijn en waren er velen, die het zeker zo hard nodig hebben, maar wordt onthouden vanwege inefficiëntie en slecht beheer. En omdat ook hier de egoïstische linkmichels en brutalen de halve wereld (budgetten) hebben ten koste van de te bescheiden, waarlijk hulpbehoevenden.
Let wel! Dit is geenszins een pleidooi voor bezuiniging. Echter, net zoals in de totale (gezondheids)zorg, kan er een hoop geld worden gewonnen door efficiënter te (samen)werken en beheren. Wouter Bos, tegenwoordig adviseur, hoorde ik hier al voorzichtig voor pleiten. Maar welk regeringslid durft dit nu eens écht hardop te zeggen?
Over het mis(daad)bruik en de schijnheilige zwijgcultuur binnen de Katholieke Kerk behoef ik hier niet verder uit te weiden. En let maar op: ook bij protestanten, gereformeerden en andere gluiperige geloofsgenootschappen komt vroeg of laat het schuim bovendrijven. Nergens is het old-boys-networkgehalte zo massaal en intens doordesemd van het schandaal. Dat men uitgerekend in het walhalla der prediking van naastenliefde middels doofpot en ontkenning stelselmatig heeft nagelaten verder leed te voorkomen, is een onvoorstelbare misdaad en van een wrangheid die zijn weerga niet kent!
Tijdens mijn inmiddels afgesloten loopbaan in de Geestelijke Gezondheidszorg en Gehandicaptenzorg ben ik meermalen geconfronteerd met miscommunicatie en bewuste informatiemisleiding ofwel misinformatie van/door de leiding. De directe link naar latere, fatale incidenten is uiterst moeilijk vast te stellen, maar toch durf ik de stelling aan dat beter en meer verantwoord overleg in menig geval het nodige leed had voorkomen. Uit de media kennen we al jarenlang legio voorbeelden van flagrante blunders, grove beoordelingsfouten en cynische ontkenning van laak- en strafbare feiten.
Waarom wordt de moderne, met schier onbeperkte mogelijkheden en reikwijdte toegeruste technologie niet optimaal benut om informatie uit wisselen die van belang is voor de ander? Waarom, bij voorbeeld, heeft de Duitse politie niet alles in het werk gesteld om hun kennis van Robert M. door te sluizen naar waar of wie dan ook die het risico liep met hem te worden geconfronteerd? Waarom zijn de waarschuwingen voor Benno L. niet ter harte genomen? Waarom heeft in de MST-affaire de Raad van Bestuur en zelfs de toenmalige hoofdinspecteur Gezondheidszorg de zaak in de doofpot gestopt en nagelaten alles in het werk te stellen dat niet nog meer patiënten konden worden beschadigd door Jansen Steur?
Mijn treurigstemmende verklaring is deze. De betrokkenheid, verantwoordelijkheid en bezorgdheid van de doorsnee-beroepsbeoefenaar rijken niet verder dan de eigen cliënt(en), doelgroep en netwerkkring. Het is míjn patiënt, míjnwerk, míjncompetentie, míjnexpertise. Men wil zich profileren, differentiëren, specialiseren. En heeft geen tijd, geen energie, geen intentie om er iets gezamenlijks van te maken. Want dan komt mogelijk het eigenbelang, de eigenrichting, de eigenheid in het geding. En waar de goede wil in beginsel wel aanwezig is, daar wordt deze gefnuikt door werkdruk en pruductieterreur. Maar het is, zoals vrijwel alles is, een keuze. De focus ligt op het zich indekken, het naleven van de protocollen, het maken van naam en productie, kortom op het zo goed mogelijk zorgen voor zichzelf.
Het verzuim en de onwil om samen te werken kosten niet alleen kwaliteit en onveiligheid, het kost ook nog eens een boel geld. Geld dat nu zo nodig bezuinigd moet worden. In de zogenaamde quartaire sector, maar ook daarbuiten, zou onnoemelijk veel geld kunnen worden bespaard en gericht efficiënt kunnen worden ingezet, indien er meer en beter zou worden samengewerkt. Op het gebied van zowel kennis-, apparatuur-, voorzieningen- als personeelsuitwisseling. De disproportionele kwaliteitsverschillen qua verzorging en huisvesting in bijvoorbeeld de Gezondheidzorg en Welzijnsector zijn een grof schandaal en een regelrechte aanklacht tegen de politiek en de verantwoordelijken die niet bereid zijn in te zetten op samenwerking en eerlijke verdeling.
Het is voor mij het grootste raadsel en tegelijkertijd de grootste schandvlek van de huidige samenleving. Het structurele onvermogen, de volstrekte onwil en de kennelijk diepgewortelde weerzin die leiden tot een vrijwel totaal gebrek aan samenwerking. Hoe talrijker en geavanceerder de ‘sociale’ media en communicatiemiddelen, des te schraler het communicatiepatroon ten dienste van het overleg en de samenwerking. We weten steeds meer, maar delen steeds minder met de ander. Althans waar het gaat om cruciale, essentiële wetenswaardigheden.
Het deficit wordt wellicht nog het ‘best’ geïllustreerd door de beschamende blauwtjes die de linkse, ‘progressieve’ politieke partijen mekaar laten lopen in hun onderlinge opvrijages. Partijen die onderlinge betrokkenheid, samenwerking en zorg voor de ander hoog in het vaandel hebben staan, falen hopeloos in het zelf en onderling tot stand brengen van samenhang en algemeen belang. Dat de samenleving, wij als burgers dus, zich dit laat aanleunen, is al evenzeer laakbaar. Evenals de onachtzaamheid en onverschilligheid, waarmee wij deze zelfde politiek en verantwoordelijken hiermee weg laten komen. Ook wij hebben kilo’s boter op onze hoofden.
Dezer dagen schreeuwen we moord en brand om de schandelijke affaires en nalatigheden, net als we dat deden in talloze eerdere kwalijke kwesties. Maar over een paar weken gaan we weer over tot de orde van de dag en werpt eenieder zich weer opzijnspeeltje, zijn domein, zijn kunstje, zijn partij, zijn religie. Of worden we eindelijk wakker en weer alert op en voor de ander die niet direct tot onze inner circle behoort? En wordt heel misschien 2011 wel het jaar van de samenwerking.
Oude en nieuwe primeurs in... 