Cor Coster en Sjakie Wolfs zijn niet meer. Zij overleden onlangs in die volgorde en het was symbolisch voor hun leven dat Coster ook hierbij aan Sjakie voorafging. Beiden ras-Mokummer, Ajaxgerelateerd, maar prebeursgenoteerd en beiden evenzeer spraakmakend als de glansperiode van deze club waarvoor ze exemplarisch waren. Deze overeenkomsten ten spijt, geleken ze evenveel op elkaar als Huub Stevens op Hans Westerhof of als Bassie op Haile Selassie.
Costers dochter Danny viel op ene Johan Cruijff, een spichtige jongeman uit Betondorp die een wonderbaarlijk voetbaltalent paarde aan een nog onontwikkeld, doch onweerstaanbaar zakelijk instinct. Dit bracht Cor ertoe zich op te werken tot wellicht ’s werelds eerste en roemruchtste schoonvader annex zaakwaarnemer. Toen Frits Abrahams, begenadigd NRC-columnist, het eens had gewaagd een satirisch stukje te schrijven over de ook destijds niet overal even Popie Jopie, zou Cor wel eens een ouderwetse knokploeg (toentertijd deed men het godzijdank ook nog wel ooit zonder wapen af) op de arme Frits afsturen om hem een toontje lager te laten zingen.
Dat it’s all in the family ook opgeld doet in deze clan, blijkt duidelijk uit de even schrijnende als opmerkelijke onthullingen van Henny, de broer van, Cruyff op diens website http://www.hennycruyff.nl. Te link om door te linken waarschijnlijk. Want Cor Corleone Coster regelde alles tot in de puntjes door deze van de ij af te halen, teneinde de naam een mondiale uitstraling te verschaffen. Als meedogenloze belangenbehartiger beroofde deze niet geheel brandschoonvader de vaderlandse competitie van en verrijkte Barcelona én de Primera División met de beide Johannen. Zo stond hij hoogstpersoonlijk aan de wieg van de verkommer(cialiser)ing van onze edele balsport.
Sjakie Wolfs was het vleesgeworden materiaalmanneke. Klein van postuur, maar groot van statuur. Een kleinood, een onversneden clubicoon. Aan hem hing de geur van ledervet en schroefnoppen, van bezwete shirts en voetbalkousen. Een geinponem van het zuiverste water, door spelers op handen en voeten gedragen.
Co Adriaanse, rond het millennium trainer bij Ajax, zaagde onhandig aan zijn eigen stoelpoten door Sjakie als overbodig materiaal, lees oud vuil, aan de straat te willen zetten. Het luidkeelse protest uit alle geledingen van de club voorkwam deze euvele daad en dit luidde mede het vroegtijdige vertrek van Co in.
Wat zou ik graag willen delen in de nagedachtenis van Sjakie! Dolend en heersend in de catacomben van Het Olympisch Stadion, De Meer en De ArenA moeten hem allerlei geheimen en intriges ter ore zijn gekomen of zijn toevertrouwd ; een bloemlezing, neen zelfs memoires waardig.
Ome Cor, in alles een curator, en ome Sjakie met slechts oog voor een tiptop zakie. Het verscheiden van Cor Coster vervult mij met deernis, het heengaan van Sjakie Wolfs stemt mij tot weemoed. Dit laatste geldt zeer zeker ook voor Herman Kuiphof, op wiens overlijden in allerlei media uitgebreid commentaar is geleverd en verslagen is gereageerd.
Dat zij, vanaf heden met rasse schreden de vergankelijkheid hunner roem ingetreden, mogen rusten in vrede. Amen.
[…] ras-Amsterdammer, een Ajax-icoon van het zuiverste water. Gelijk de eveneens overleden Sjakie Wolfs. Haarms was de vleesgeworden assistent-trainer. Slechts één keer bezondigde hij zich aan het […]
[…] aan alle oorlogsslachtoffers en -getraumatiseerden: ik ben van 1950. We schrijven München, 7 juli, ‘Zijn we er toch ingetuind’, 1974. WK-voetbalfinale, Duitsland-Nederland. Need I say more? Tot overmaat van ramp bleek de […]