DOOR DE BANK GENOMEN

Vooropgesteld: ik heb geen geld. Nochtans zult gij mij niet horen klagen, daar ik toch ook wel weer over voldoende pecunia beschik om datgene wat mij wel of niet bevalt, betaald te zetten. Evenmin heb ik verstand van geld of van economische principes en bancaire zaken. Ik ben een volbloed alfa, een zelfverklaarde bêtablokker. Van cijfers, getallen, berekeningen heb ik geen kaas gegeten en al hélemaal niet van de zogeheten financiële wereld die bestaat uit beurzen, aandelen, effecten, koersen en indexen. Ik ken alleen To The Wall Street Shuffle van 10CC. Altijd gedacht dat de AEX-index stond voor Altijd Eerst Xenofobenregister, als variant op eigen volk eerst. De beurs is voor mij nog steeds de portemonnaie die in mijn kontzak zit, beleggen doe ik mijn boterham en speculeren doe ik altijd en overal, behalve op de/mijn beurs. U kunt zich derhalve voorstellen dat ik al enige tijd nóg minder van deze wereld begrijp dan ik al deed.

Want we verkeren in een kredietcrisis. We zijn de recessie, dus de wanhoop nabij. Vreemd genoeg boeit en verwondert het mij toch enorm, zoals ik wel vaker heb met zaken die me ver te boven gaan. Het zijn de sociologische, psychologische en emotionele elementen in het wereldverbreide Monopoly-spel die mijn aandacht trekken en mijn fantasie prikkelen. Maar bovenal zijn het taalgebruik, de metaforische hype en het opmerkelijke medische jargon de triggers van mijn fascinatie voor deze massahysterie. Dat zaken als vertrouwen versus wantrouwen, rust versus paniek, verantwoord handelen versus onnodige risico’s nemen van eminent belang en invloed zijn op welke sector dan ook, dát zijn dingen die ik juist wel begrijp. En evenzeer herken en snap ik het papegaaien- en kuddegedraggehalte dat op kan treden in dit soort barre tijden.

Ik bedoel maar, Hitler was nooit zo berucht geworden zonder deze sociaaleconomische paradigma’s. Wat ik echter maar niet kan vatten, is dat een bank dreigt om te vallen en dat dit welhaast nog meer aandacht en angst genereert dan het omvallen van de Twin Towers of al die huizen en gebouwen als gevolg van oorlogsgeweld in Afghanistan, Irak en Uruzgan. Het lijkt verdomme wel of de Engelsen hun eigen Pound Zero willen creëren door bijna eigenhandig de Engelse Bank omver te stoten!! Een lokale krant kopte recent op de voorpagina: “Bloedbad op de beurs”. Ik meteen lezen welke computernerd nu weer naar het wapen had gegrepen en hoeveel dodelijke slachtoffers hij op De Amsterdamse Effectenbeurs had gemaakt. Niets van dit alles; de koersen waren weer gezakt toen iemand zijn beurs had geopend en gesloten. Nu vraag ik u!! Kan het misschien ook een pondje minder!

Maar toch, het valt niet te negeren: de financiële markt is ziek. En het is niet zomaar een verkoudheidje of een griepje, neen het is een hardnekkig virus dat moet worden bestreden met kapitale injecties, alle  doorgezakte bankinstellingen moeten aan het infuus. Met De Staat als sanatorium, Wouter Bos als geneesheer-directeur en Nout Wellink als plastisch chirurg om het bankwezen haar gezicht te laten redden. En daar staan ze weer gebroederlijk – nou ja, Noutje meer als backing vocal – op de kansel om de pers en het volk minzaam doch kredietopbouwend gerust te stellen met alwéér een aalmoes voor een wankelende bank. B(os) & W(ellink), de Burgemeester en Wethouder (waarin verschilt nou Wellink van Hekkink…) van De Staat Der Nederlanden. Over vertrouwen gesproken! De Verenigde Banken zetten hun eigen Archie, de man van (Boele) Staal in om hun gebouwen te funderen en te stutten. Het gezegde door de bank genomen, krijgt door dit alles een geheel andere betekenis…

Ach, het geeft maar weer eens aan waar we ons écht druk om maken. Goed, ik geef toe: als dit zo doorgaat kost het banen, gaan bedrijven op en ouderen aan de fles, zo las ik vandaag in de krant. Dan denk ík meteen: hoe meer er wordt gedronken, des te meer wordt er omgezet, accijns in het staatslaatje; kassa! Maar da’s dan weer te simpel geredeneerd door deze bêtablokker. Als alfabeet weet ik dan weer wel dat dit van alle tijden is; een voorspelbare golfbeweging die ontsproten is uit de misplaatste overtuiging van de jaren ’80 dat privatiseren zaligmakend is voor de economie en de kwaliteit van werk en product; dat deze neergang het resultaat is van een hoog- en overmoedige, lange staat van beleg(gen) door megalomane bankiers en financiers die ook nog eens operant werden geconditioneerd door forse bonussen. Gelukkig heb ik van schijnbare zekerheden meer verstand.